به جمع مشترکان مگیران بپیوندید!

تنها با پرداخت 70 هزارتومان حق اشتراک سالانه به متن مقالات دسترسی داشته باشید و 100 مقاله را بدون هزینه دیگری دریافت کنید.

برای پرداخت حق اشتراک اگر عضو هستید وارد شوید در غیر این صورت حساب کاربری جدید ایجاد کنید

عضویت
فهرست مطالب نویسنده:

حمید بیضایی

  • زهرا ابراهیم نژاد، نفیسه مهدی نژاد، حمید بیضائی*، مهدی دهقانی، علیرضا دولتیاری
    مقدمه

    اسانس ها در طول تاریخ جهت مصارف مختلفی مورد استفاده قرار گرفته اند. این مواد معطر در طب جایگزین، رایحه درمانی و محصولات مراقبت شخصی به طور فزایندهای محبوب شده اند.

    هدف

    در این مطالعه، اسانس هایی از اندام های هوایی چهار گونه Allium و سه گونه Brassicaceae شامل garcinii Fortuynia ، verna Draba و arvense Thlaspi از نظر خواص آنتی اکسیدانی، ضدباکتریایی و ضدقارچی مورد ارزیابی قرار گرفتند.

    روش بررسی

    خواص مهارکنندگی رادیکالی با استفاده از آزمون DPPH مورد آزمایش قرار گرفت. فعالیت ضدمیکروبی اسانس ها علیه نه عامل بیماریزای استاندارد: سه باکتری گرم-مثبت شامل استافیلوکوکوس اورئوس، باسیلوس سرئوس، استرپتوکوکوس پیوژنز، سه باکتری گرم-منفی شامل اشریشیا کلی، سودوموناس آئروژینوزا، سالمونلا انتریکا زیر گونه انتریکا و دو قارچ آسپرژیلوس فومیگاتوس، فوساریوم اکسی پروم و همچنین مخمر کاندیدا آلبیکنس مورد بررسی قرار گرفت.

    نتایج

    مقادیر IC50 سنجش آنتی اکسیدانی در گستره 124/66 تا 155/04 میکروگرم بر میلی لیتر بودند. zagricum Allium با IC50 124/66 میکروگرم بر میلی لیتر بهترین اثرات آنتی اکسیدانی را در برابر ویتامین E استاندارد (با IC50 10/40 میکروگرم بر میلی لیتر) نشان داد. به همین ترتیب، مقادیر MIC 200-400 میکروگرم بر میلی لیتر به عنوان بهترین اثرات ضدمیکروبی از میوه های Fortuynia garcinii-زاهدان کسب گردید، درحالیکه از مقادیر MIC ثبت شده برای کنترل های مثبت (16-0/06 برای آمیکاسین و 256-32 برای کلوتریمازول) بالاتر بودند. به ترتیب بهترین اثر آنتی اکسیدانی و ضدمیکروبی را نشان دادند.

    نتیجه گیری

    اسانس های مستخرج از zagricum Allium و garcinii Fortuynia را می توان در درمان بیماری های عفونی و مرتبط با استرس اکسایشی تجویز کرد.

    کلید واژگان: Allium, عوامل ضدباکتریایی, عوامل ضدقارچی, آنتی اکسیدان ها, اسانس ها, Fortuynia Garcinia
    Zahra Ebrahimnezhad, Nafiseh Mahdinezhad, Hamid Beyzaei*, Mehdi Dehghani, Alireza Dolatyari
    Background

    Essential oils have been utilized for various purposes throughout history. These aromatic substances have become increasingly popular in alternative medicine, aromatherapy, and personal care products.

    Objective

    In this study, essential oils from the aerial parts of four Allium species and three Brassicaceae members, namely Fortuynia garcinii, Draba verna, and Thlaspi arvense were evaluated for their antioxidant, antibacterial, and antifungal properties.

    Methods

    The radical-scavenging properties were tested using DPPH assay. Antimicrobial activities were examined on nine standard pathogens: three Gram-positive bacteria including Staphylococcus aureus, Bacillus cereus, Streptococcus pyogenes, three Gram-negative bacteria including Escherichia coli, Pseudomonas aeruginosa, Salmonella enterica subsp. enterica and two fungi Aspergillus fumigatus, Fusarium oxysporum as well as the yeast Candida albicans.

    Results

    The IC50 values of antioxidant assay ranged from 124.66 to 155.04 μg/ml. Allium zagricum showed the best antioxidant effects with IC50 of 124.66 μg/ml compared to standard vitamin E (IC50 = 10.40 μg/ml). Similarly, the MIC values of 25-400 μg/ml with Fortuynia garcinii fruits-Zahedan were assessed as the best antimicrobial effects, while they were higher than the MIC values recorded for positive controls (0.06-16 for amikacin and 32-256 for clotrimazole).

    Conclusion

    Essential oils extracted from Allium zagricum and Fortuynia garcinii can be prescribed for the treatment of oxidative stress-related and infectious diseases.

    Keywords: Allium, Antibacterial Agents, Antifungal Agents, Antioxidants, Essential Oils, Fortuynia Garcinia
  • محمدرضا حاجی نژاد، صدیقه بامری، حمید بیضایی، علیرضا سام زاده*
    مقدمه

     مطالعه ی حاضر با هدف بررسی اثر تجویز نانوذرات NiO سنتز شده به روش سبز و شیمیایی بر هیستوپاتولوژی بافت های کبد، کلیه و بیضه ی موش صحرایی انجام شد.

    روش ها

    در این پژوهش که از نوع تجربی بود، 40 سر موش صحرایی به پنج گروه هشت تایی تقسیم شدند. گروه اول (گروه شاهد سالم)، روزانه سرم فیزیولوژی را به صورت خوراکی دریافت کردند. گروه های دوم و سوم، نانوذرات سنتز شده به روش شیمیایی را به ترتیب با دزهای 5 و 50 میلی گرم/کیلوگرم دریافت کردند. نانوذرات سنتز شده به روش سبز نیز به گروه های چهارم و پنجم با دزهای به ترتیب 5 و 50میلی گرم/کیلوگرم به مدت هشت هفته خورانده شد. در پایان، خون گیری از قلب موش ها صورت پذیرفت و سطح سرمی Aspartate aminotransferase (AST)، Alanine aminotransferase (ALT)، Blood urea nitrogen (BUN) و کراتینین سرم سنجش شد. نمونه های کبد، کلیه و بیضه پس از آسان کشی و رنگ آمیزی با هماتوکسیلین- ائوزین زیر میکروسکوپ نوری بررسی شدند.

    یافته ها

    در موش های تیمار شده با دز 50 میلی گرم/کیلوگرم، ALT و AST سرم از گروه شاهد بیشتر بود (050/0 > P). سطح BUN و کراتینین سرم موش های تیمار شده با دز 50 میلی گرم/کیلوگرم نیز بیشتر بود (050/0 > P). در بررسی هیستوپاتولوژی، نکروز و تجمع چربی در کبد گروه تیمار شده با دز 50 میلی گرم/کیلوگرم مشاهده شد. در کلیه، تورم توبول پروکسیمال و در بیضه، نکروز سلولی مشاهده گردید.

    نتیجه گیری

    تجویز طولانی مدت نانوذرات NiO اثر سمی بر کبد، کلیه و بیضه ی موش صحرایی دارد.

    کلید واژگان: موش صحرایی, نانوذرات نیکل اکسید, کبد, کلیه
    Mohammad Reza Hajinezhad, Seddigheh Bameri, Hamid Beyzaee, Alireza Samzadeh Kermani *
    Background

    The present study aimed to investigate the effects of oral administration of green- and chemicallysynthesized nickel oxide (NiO) nanoparticles on the histopathology of liver, kidney, and testis in rats.

    Methods

    This was a descriptive analytic study, forty rats were allocated into five equal groups. The first group (healthy control) received normal saline. The second and third groups received oral chemically-synthetized NiO nanoparticles (5 and 50 mg/kg, respectively). The green-synthetized NiO nanoparticles were orally fed to the fourth and fifth groups for eight weeks (5 and 50 mg/kg, respectively). Finally, blood was collected from the heart of rats and serum levels of aspartate aminotransferase (AST), alanine aminotransferase (ALT), blood urea nitrogen (BUN), and creatinine were evaluated. After euthanasia, liver, kidney, and testis samples were stained with hematoxylin-eosin, and examined under a light microscope.

    Findings

    Both groups treated with 50 mg/kg dose showed significantly higher ALT and AST levels compared to the control group (P < 0.050). Serum BUN and creatinine levels were significantly higher in rats received the dose of 50 mg/kg (P < 0.05). In histopathological investigation, necrosis and fat accumulation were observed in the liver of rats treated with the 50 mg/kg dose of NiO nanoparticles. In kidney, proximal tubule swelling was observed and testis tissues showed necrosis, too.

    Conclusion

    The long-term administration of NiO nanoparticles have toxic effects on liver, kidney, and testis in rats.

    Keywords: Liver, Nickel oxide, Nanoparticles, Kidney, Rats
  • طاهره سربوزی حسین آبادی، حمید بیضایی، سید هادی هاشمی، بهزاد قاسمی، امیر اسماعیلی*
    زمینه و هدف

     انتروباکتر آئروژنز یکی از عوامل عفونت های بیمارستانی است که سویه های استاندارد آن به سرعت در برابر آنتی بیوتیک ها مقاوم می شوند. کشف عوامل بازدارنده جدید جهت مقابله با این پاتوژن همواره رو به گسترش است. در این تحقیق، اثرات بازدارندگی چند ترکیب شیمیایی سنتزی شامل نانو ذرات منیزیم اکسید، مشتقات تیازول، ایمیدازولیدین و تتراهیدروپیریمیدین و ترکیبات طبیعی نایسین و پلی الایزین بر علیه انتروباکتر آئروژنز بررسی شده است.

    روش کار

    مطالعه از نوع تجربی می باشد. محلول هایی از کلیه ترکیبات با غلظت اولیه مشخص در %10 DMSO تهیه گردید. تست های آنتی بیوگرام طبق روش های انتشار در دیسک و براث میکرو دایلوشن تحت دستور العمل های  CLSIانجام گرفت.

    یافته ها

    مشتقات تیازول و تتراهیدروپیریمیدین، نانوذرات منیزیم اکسید، نایسین و پلی الایزین فاقد اثر مهاری بر انتروباکتر آئروژنز بودند. تنها ایمیدازولیدین های a10 و c10با قطر هاله مهار رشد 12/6 و 52/11 میلی متر، حداقل غلظت مهاری (MIC-Minimum Inhibitory Concentration) 1024 و 256 میکروگرم بر میلی لیتر و حداقل غلظت کشندگی -MBC) (Minimum Bactericidal Concentration 2048 و 512 میکروگرم بر میلی لیتر بر انتروباکتر آئروژنز اثر مهاری داشتند.

    نتیجه گیری

    اثرات مهاری ایمیدازولیدی های a10 و c10 بر سویه استاندارد انتروباکتر آئروژنز اثبات شد. طراحی و سنتز مشتقات جدید از این خانواده با قدرت اثر بیشتر، می تواند در مطالعات آتی مد نظر قرار گرفته شود.

    کلید واژگان: مشتقات هتروسیکلی, نانوذرات منیزیم اکسید, نایسین, پلی الایزین, انتروباکتر آئروژنز
    Tahere Sarboozi Hossain Abadi, Hamid Beyzaei, Seyed Hadi Hashmi, Behzad Ghasemi, Amir Smaily*
    Background

    Enterobacter aerogenes (E. aerogenes) is one of the causes of hospital-acquired infections, which its standard strains quickly become resistant to the antibiotics. The discovery of new inhibitory agents against this pathogen is constantly expanding. In this study, the inhibitory effects of several synthetic chemical compounds including magnesium oxide nanoparticles and thiazole, imidazolidine and tetrahydropyrimidine derivatives and natural compounds including nisin and poly-L-lysine were evaluated against E. aerogenes.

    Methods

    The project is an experimental study. Solutions of all compounds with a specific initial concentration were prepared in 10% DMSO. Antibiogram tests were performed by disc diffusion and broth micro dilution methods according to CLSI guidelines.

    Results

    Thiazole and tetrahydropyrimidine derivatives, magnesium oxide nanoparticles, nisin and poly-L-lysine had no inhibitory effects on E. aerogenes. Only, imidazolidines 10a and 10c were effective against E. aerogenes with Inhibition Zone Diameter (IZD) = 6.12 and 11.52 mm, Minimum Inhibitory Concentration (MIC) = 1024 and 256 μg/ml, and Minimum Bactericidal Concentration (MBC) = 2048 and 512 μg/ml, respectively.

    Conclusion

    The inhibitory effects of imidazolidines10a and 10c were proved on the standard strains of E. aerogenes. Design and synthesis of new and more effective derivatives having imidazolidine skeletons can be considered in future studies.

    Keywords: heterocyclic derivatives, magnesium oxide nanoparticles, nisin, poly-L-lysine, E.aerogenes
  • محمدرضا مقدم منش*، سارا حسین زادگان، حمید بیضایی
    پیش زمینه و هدف
    ترکیبات هتروسیکلی در طبیعت به فراوانی یافت می شوند، این ترکیبات دارای خاصیت های بیولوژیکی بسیاری می باشند و بسیاری از داروها نیز دارای یک یا چند حلقه هتروسیکلی می باشند. در این تحقیق خواص آنتی اکسیدانی و ضدقارچ هفت ترکیب  هتروسیکلی پیرازولو[3و4-d]پیریمیدین جدید که در ایران سنتز شده و خواص ضد باکتریایی خوبی آن ها نیز گزارش شده است موردبررسی قرار گرفته است.
    مواد و روش کار
    بررسی خاصت آنتی اکسیدانی با استفاده از روش DPPH (2,2-diphenyl-1-picrylhydrazyl) مورد ارزیابی قرار گرفته و بررسی خاصیت ضدقارچی با استفاده از استاندارد CLSI ((Clinical & Laboratory Standards Institute و بر مبنای قطر هاله، حداقل غلظت بازدارندگی رشد و حداقل غلظت کشندگی مورد ارزیابی قرار گرفته و آزمون  با داروهای ضدقارچی موجود ازجمله کتوکونازول و نیستاتین و تولنافتات انجام گرفته و نتایج بررسی مشتقات سنتز شده با داروها مورد مقایسه قرار گرفت.
    یافته ها
    غلظت های 25، 50، 75 و 100 میکروگرم بر میلی لیتر از مشتقات در متانول تهیه و پس از انجام آزمون آنتی اکسیدانی با DPPH درصد مهار آن ها  گزارش و علاوه بر این IC50 برای هر ترکیب محاسبه و درنهایت آزمون برای آسکوربیک اسید انجام و نتایج مورد مقایسه قرار گرفت، در بررسی فعالیت ضدقارچ، پس از تهیه غلظت مشخص از مشتقات نتایج قطر هاله و حداقل غلظت بازدارندگی رشد و حداقل غلظت کشندگی آن ها نیز گزارش و آزمون های مذکور برای داروهای کتوکونازول و نیستاتین و تولنافتات صورت گرفته و مورد مقایسه گردید.
    بحث و نتیجه گیری
    در این مطالعه مشخص گردید که ترکیبات جدید سنتزی پیرازولو[3و4-d]پیریمیدین دارای فعالیت آنتی اکسیدانی بوده علاوه بر این ترکیبات دارای خاصیت ضدقارچ قوی بوده حتی برخی مشتقات نتایج و اثرگذاری بهتری از داروهای ضدقارچی تجاری دارند.
    کلید واژگان: فعالیت ضداکسیدانی, فعالیت ضدقارچ, ترکیبات هتروسیکلی جدید, پیرازولو[3و4-d]پیریمیدین
    Mohammadreza Moghaddam Manesh*, Sara Hosseinzadegan, Hamid Beyzaei
    Background & Aims
    Heterocyclic compounds are found be abundant in nature, these compounds have many biological properties, and many drugs also contain heterocyclic rings. In this study, antioxidant and anti-fungal properties of the seven pyrazolo[3,4-d]pyrimidine compounds has been studied that synthesized in Iran and their good antibacterial properties have been reported.
    Materials & Methods
    Antioxidant properties were evaluated using the DPPH (2,2-diphenyl-1-picrylhydrazyl)  method. Antifungal property was evaluated using CLSI (Clinical & Laboratory Standards Institut) standard based on inhibition zone diameter, minimum inhibitory concentration and minimum fungicidal concentration and compared with anti-fungal drugs including Ketoconazole, Nystatin and Tolnaftate.
    Results
    Concentrations of 25, 50, 75 and 100 μg/mL of the derivatives were prepared in methanol, after performing an antioxidant test with DPPH, the percentage of inhibition was reported, in addition, the IC50 was calculated for each compound, and finally the test for ascorbic acid was done and the results were compared. In the study of antifungal activity, after the preparation of specific concentrations of derivatives, the results of inhibition zone diameter, minimum inhibitory concentration and minimum fungicidal concentration were reported and the tests were performed for Ketoconazole, Nystatin and Tolnaftate drugs and finally the results of the derivatives with the drugs were compared.
    Conclusion
    In this study, new synthetic compounds of pyrazolo[3,4-d]pyrimidine showed antioxidant activity. In addition, these compounds have strong antifungal properties, and even some derivatives have better results and effective than anti-fungal commercial drugs.
    Keywords: Antioxidant activity, antifungal activity, new heterocyclic compounds, perazolo[3, 4-d]pyrimidine
  • حمید بیضایی، عباس جمشیدیان، محمدرضا حاجی نژاد، سید هادی هاشمی، نسیم عامل، ملیحه عبداللهی فاطمه عرب صاحبی، بهزاد قاسمی *

    گسترش مقاومت باکتریایی در بسیاری از پاتوژن‌های مهم انسانی و دامی، سبب افزایش تمایل به شناسایی ترکیبات جدید ضد باکتریایی و اثرات دارویی و سمیت آنها به منظور مهار سویه‌های مقاوم شده‌است. مشتقات تیازول از ترکیبات جدید ضد باکتریایی هستند. مشتق جدید اکسو تیازول ترکیبی است که در شرایط آزمایشگاهی، بر بسیاری از باکتری‌های بیماری زا اثر مهارکننده داشته است، در این مطالعه اثرات سمی آن روی موش بررسی شده است. با تزریق داخل صفاقی محلول اکسو تیازول به 64 موش‌ سوری نژاد ویستار در 8 گروه 8 تایی، دوز کشنده متوسط (LD50) محاسبه گردید. سپس با تزریق مجدد دوز‌ معادل LD50 به موش‌ها، تغییرات هیستوپاتولوژی بافت کبد و کلیه آنها بررسی شد. نتایج اثر سمیت اکسو تیازول را با LD50= mg/Kg 239/88 و عوارض تغییرات چربی، رجنراسیون، هپاتیت و نکروز در بافت کبد و نفریت، نکروز، فیبروزی شدن و کست هیالن را در کلیه موش‌های سوری نشان داد. پس از تعیین میزان سمیت اکسو تیازول ، می‌توان در مورد این ترکیب با اندازه گیری دوز موثر (ED50) و شاخص درمانی (TI) قضاوت کرد.

    کلید واژگان: اثر سمیت, مطالعات هیستوپاتولوژی, مشتق اکسوتیازول
    Hamid Beyzaei, Abbas Jamshidian, Mohammad Reza Hajinezhad, Seyed Hadi Hashemi, Nasim Amel, Maliheh Abdollahi, Fatemeh Arab, Sahebi, Behzad Ghasemi*

    The spread of antibiotic-resistant bacteria in many humans and animals has driven researches to identify and design novel antibacterial agents. In vitro inhibitory activity of (2E)-2-(4,5-dihydro-4-oxothiazol-2-yl)-2-(thiazolidin-2-ylidene) acetonitrile against many bacterial pathogens has been proven in both veterinary and human medicine. In this study, its in vivo toxic effects was studied in mice. The median lethal dose (LD50) value of 239.88 mg/kg was estimated using intraperitoneal injection in 8 groups of mice after 48 h treatment. Then, intraperitoneal injections of LD50 of oxothiazole solution into 4 other mice were done to evaluate histopathological changes in their liver and kidney tissues. The histopathological studies were identified as fatty change, hepatitis, necrosis and regeneration in liver, and fibrosis, necrosis, nephritis, hyaline cast and hyperaemia in kidney. In conclusion, the synthesized oxothiazole derivative causes renal and hepatic toxicity in mice at medium concentrations. The change of thiazole substituents and complexation may reduce its toxicity.

    Keywords: Toxic effects, Histopathological study, Oxothiazole derivative
  • حمید بیضایی، سید هادی هاشمی، عباس جمشیدیان، بهزاد قاسمی*، محمدرضا مقدم منش
    مقدمه
    رادیکال های آزاد موجود در منابع غذایی و محیط زندگی، و گسترش سویه های مقاومت دارویی در عوامل بیماری زا از معضلات جدید حوزه بهداشت هستند. عوارض جانبی داروهای شیمیایی، محققین را به سمت استفاده از ترکیبات طبیعی سوق داده است. در این مطالعه، اثر ضد باکتریایی، ضد قارچی و آنتی اکسیدانی عصاره هیدروالکلی کندر بررسی شده است.
    روش کار
    عصاره کندر از محلول 1:1 اتانول-آب استخراج گردید. اثرات بازدارندگی آن بر باکتری های سودوموناس آئروژینوزا گرم-منفی و استافیلوکوکوس اورئوس گرم-مثبت، و قارچ های آسپرژیلوس فومیگاتوس و کاندیدا آلبیکنس توسط روش های انتشار در دیسک و براث میکرورقیق سازی بررسی شد. خواص آنتی آکسیدانی این عصاره همچنین با استفاده از روش به دام اندازی رادیکال های آزاد DPPH تعیین گردید.
    یافته ها
    هیچ گونه فعالیت مهارکنندگی شاخصی از عصاره کندر بر سودوموناس آئروژینوزا، آسپرژیلوس فومیگاتوس و کاندیدا آلبیکنس مشاهده نشد. این عصاره بر استافیلوکوکوس اورئوس با قطر هاله مهار رشد 83/9 میلی متر، MIC 512 و MBC 1024 میکروگرم بر میلی لیتر موثر بود. همچنین IC50  93/22 میکروگرم بر میلی لیتر برای آن ثبت گردید.
    بحث و نتیجه گیری
    عصاره کندربا مهار استافیلوکوکوس اورئوس می تواند جایگزین مناسبی برای داروهای رایج که سویه های این باکتری به آنها مقاوم شده است باشد. اثرات آنتی اکسیدانی قابل قبول عصاره کندر می تواند آن را به عنوان یک عامل بازدارنده دیابت و سرطان معرفی کند.
    کلید واژگان: عصاره هیدروالکلی کندر, اثرات ضد میکروبی, اثرات آنتی اکسیدانی
    Behzad Ghasemi
    Introduction
    Free radicals in food sources and living environments, and the spread of drug-resistant pathogenic strains, are new problems of the health area. The side effects of chemical drugs have led the researchers to use natural products. In this study, the antibacterial, antifungal and antioxidant effects of the hydroalcoholic extract of frankincense have been investigated.
    Methods
    Extract of frankincense was collected from 1:1 ethanol-water solution. Its inhibitory effects on Gram-negative Pseudomonas aeruginosa and Gram-positive Staphylococcus aureus, Aspergillus fumigatus and Candida albicans fungi were evaluated using disk diffusion broth microdilution methods. The antioxidant properties of this extract were also determined by scavenging DPPH free radicals.
    Results
    No inhibitory activity was observed with the extract of frankincense on Pseudomonas aeruginosa, Aspergillus fumigatus and Candida albicans. This extract was effective against Staphylococcus aureus with diameter of the zone of inhibition = 9.83 mm, MIC = 512 μg/ml and MBC = 1024 μg/ml. IC50 was also recorded at 22.93 μg/ml.
    Conclusion
    Extract of Frankincense by inhibiting S. aureus, it can be a good alternative to commonly used drugs that the strains of this bacterium have been resistant to. The acceptable antioxidant effects of the frankincense extract can be introduced it as an inhibitor of diabetes and cancer.
    Keywords: Hydroalcoholic Extract of Frankincense, Antimicrobial effects, Antioxidant effects
  • حمید بیضایی، بهزاد قاسمی، مجتبی میرزایی، قاسم سنجرانی
    سابقه و هدف
    یرسینیا انترولیتیکا پاتوژن مشترک و از مهمترین عوامل بروز گاسترو انترویت است که در سال های اخیر گزارش هایی از مقاومت دارویی سویه ها این باکتری از سطح جهان ارائه شده است. به علت فراگیری زیاد این پاتوژن و اهمیت آن در سلامتی و بهداشت جامعه، شناسایی و استفاده از ترکیبات ضد باکتریایی جدید بر علیه این باکتری ضروری است. در این تحقیق به بررسی اثر ضد باکتریایی نانوذرات منیزیم، مشتقات تیازول، ایمیدازولیدین و تتراهیدروپریمیدین، پلی الایزین و گلایسین که همگی از ترکیبات ضد باکتریایی جدید از خانواده های دارویی متنوع هستند بر علیه یرسینیا انترولیتیکا پرداختیم.
    مواد و
    روش بررسی
    در این مطالعه تجربی آزمایشگاهی، پس از تهیه ترکیبات، جهت بررسی اثرات ضد باکتریایی این ترکیبات از روش انتشار در دیسک جهت اندازه گیری قطر هاله مهار رشد، از روش براث میکرو دایلوشن جهت تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) و همچنین از روش تعیین حداقل غلظت کشندگی (MBC) استفاده گردید. تجزیه و تحلیل داده های آماری با آزمون های آماری t.test و ANOVA در نرم افزار SPSS نسخه 19 انجام شد .
    یافته ها
    نتایج عدم اثر مهاری نانوذرات منیزیم، مشتقات ایمیدازولیدین و تتراهیدروپریمیدین، پلی الایزین، گلایسین و برخی مشتقات تیازول را بر یرسینیا انترولیتیکا نشان داد. تنها اثر ضد باکتری مشتق c7 تیازول با قطر هاله مهار رشد 1/0± 3/6 میلی متر، MIC 512 و MBC 1024 میکروگرم بر میلی لیتر با 05/0 > value-P بر این باکتری ثبت شد.
    نتیجه گیری و توجیح ها: به نظر می رسد با اثر مهاری مشتق تیازول بر روی یرسینیا انترولیتیکا، بررسی اثر این مشتق بر روی سویه های مقاوم این پاتوژن و اثرات درمانی و سمیت این ترکیب روی حیوانات آزمایشگاهی در مطالعات آتی ضروری است.
    کلید واژگان: اثر ضد باکتریایی, نانوذرات منیزیم, مشتقات تیازول, ایمیدازولیدین و تتراهیدروپریمیدین, پلی الایزین و گلایسین, یرسینیا انترولیتیکا
    Hamid Beyzaei Dr, Behzad Ghasemi Dr, Mojtaba Mirzai Dr, Ghasem Sanjarani Dr
    Backgrond:Yersinia enterocolitica is zoonotic pathogen and one of important gastroenteritis agents. Some drug-resistant strains of this bacterium were discovered in the world. The use of new antibacterial compounds is one the best ways to deal with it. In this study, inhibitory effects of magnesium oxide nanoparticles, some heterocycles including thiazole, imidazolidine and tetrahydropyrimidine derivatives, poly-L-lysine and glycine were assessed against standard strains of Y. enterocolitica.
    Materials And Methods
    In this experiential laboratory study, antibacterial effect of all compounds were evaluated via the disk diffusion and broth microdilution methods. The results were reported as inhibition zone diameter (IZD), the minimum inhibitory concentration (MIC) and the minimum bactericidal concentration (MBC) values. data were analyzed with the computer software SPSS version 19.0 (SPSS Inc., Chicago, USA), t.test and ANOVA.
    Findings: No inhibitory activity against Y. enterocolitica were observed by MgO nanoparticles, poly-L-lysine and glycine. Thiazole derivative 7c was the only effective antibacterial agent on this bacteria with inhibition zone diameter 6.3±0.1, MIC 512 and MBC 1024 µg/ml with P- value
    Conclusion
    It seams with antibacterial effects of compound 7c against standard strains of Y. enterocolitica, inhibitory activities of this compound against antibiotic-resistant strains of Y. enterocolitica as well as its toxic and therapeutic effects on laboratory animals are investigated in further research, thiazole 7c can be introduced as a new antibacterial agent.
    Keywords: antibacterial effect, Y. enterocolitica, magnesium oxide nanoparticle, thiazole, imidazolidine, tetrahydropyrimidine, poly-L-lysine, glycine
  • حمید بیضایی*، بهزاد قاسمی، مجتبی میرزایی، قاسم سنجرانی
    زمینه و هدف
    سودوموناس آئروژینوزا از مهمترین عوامل عفونت های بیمارستانی محسوب می شود که سویه های استاندارد و مقاوم آنتی بیوتیکی آن می توانند اندام های حیاتی بدن از قبیل ریه ها و سیستم ادراری را آلوده سازند. در این تحقیق، اثرات مهارکنندگی نایسین، گلایسین، پلی ال لیزین، نانوذرات منیزیم اکسید و عصاره هیدروالکلی اسپند بر سویه های استاندارد و مقاوم چند دارویی سودوموناس آئروژینوزا بررسی شده است.
    مواد و روش کار
    نانوذرات منیزیم اکسید به روش شیمیایی مرطوب در اندازه nm 50-30 تهیه گردیدند. ساختار نانوذرات توسط آنالیز پراش اشعه X (XRD) و میکروسکوپ الکترونی روبشی (SEM) تائید شدند. عصاره گیری از دانه های اسپند به روش خیساندن در محلول آب-اتانول 1:1 صورت پذیرفت. محلول هایی از گلایسین، پلی ال لیزین و نایسین تهیه شدند و توسط فیلتر μm 0/22 استریل گردیدند. اثرات بازدارندگی کلیه ترکیبات در قالب مقادیر قطر هاله مهاری رشد (IZD)، حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) و حداقل غلظت کشندگی (MBC) با استفاده از روش های انتشار در دیسک و میکرو رقیق سازی براث طبق استانداردهای CLSI تعیین گردیدند.
    یافته ها و بحث: اثرات مهاری شاخصی از گلایسین، پلی ال لیزین، نانوذرات منیزیم اکسید و عصاره گیاهی در بالاترین غلظت به کاررفته بر سودوموناس آئروژینوزا مشاهده نشد. اثرات بازدارندگی فقط در مورد نایسین با قطر هاله عدم رشد mm 08/13 و 36/10 و MIC معادل μg/mL 128 و 64، و MBC معادل μg/mL 512 و 256 علیه دو سویه استاندارد و مقاوم ثبت گردید. نایسین به عنوان یک نگهدارنده طبیعی مواد غذایی می تواند به تنهایی یا در ترکیب با آنتی بیوتیک های رایج، در درمان بیماری های ناشی از سودوموناس آئروژینوزا بکار برده شود.
    کلید واژگان: سودوموناس آئروژینوزا, اثرات ضدمیکروبی, نایسین, پلی ال لیزین, گلایسین, نانوذرات منیزیم اکسید, عصاره اسپند
    Hamid Beyzaei *, Behzad Ghasemi, Mojtaba Mirzaei, Ghasem Sanjarani
    Background And Aims
    Pseudomonas aeruginosa is one of the most important common causes of nosocomial infections that its standard and antibiotic-resistant strains can infect critical body organs such as the lungs and the urinary tract. In this study, inhibitory effects of nisin, glycine, poly-L-lysine, magnesium oxide nanoparticles and hydroalcoholic extract of Peganum harmala were assessed against standard and multidrug-resistant strains of P. aeruginosa.
    Materials And Methods
    MgO nanoparticles with sizes of around 30-50 nm were synthesized via wet chemical method. Their structure were characterized using X-ray diffraction (XRD) analysis and scanning electron microscope (SEM). P. harmala seed extract was prepared by soaking in water-ethanol 1:1. Solutions of glycine, poly-L-lysine and nisin were prepared, and sterilized using 0.22 μm filter. Inhibitory effects of all compounds as inhibition zone diameter (IZD), the minimum inhibitory concentration (MIC) and the minimum bactericidal concentration (MBC) values were determined according to CLSI guidelines using disk diffusion and broth microdilution methods.
    Results and
    Conclusions
    No significant inhibitory effects against P. aeruginosa were observed at the highest used concentrations of glycine, poly-L-lysine, MgO nanoparticles and plant extract. Inhibitory effects against both standard and resistant strains were only recorded for nisin with inhibition zone diameter of 10.36, 13.08 mm, MIC of 64, 128 μg/mL and MBC of 256, 512 μg/mL. Nisin as a natural food preservative can be used alone or in combination with current antibiotics to treat diseases caused by P. aeruginosa.
    Keywords: Pseudomonas aeruginosa, Antimicrobial Effects, Nisin, Glycine, Poly-L-lysine, Magnesium Oxide Nanoparticle, Peganum harmala Extract
  • حمید بیضایی، بهزاد قاسمی، محمدرضا مقدم منش
    مقدمه
    مقاوم شدن انتروکوکوس فکالیس در برابر طیف وسیعی از آنتی بیوتیک ها، به یکی از نگرانی های اصلی بخش بهداشت و درمان در اکثر جوامع مبدل شده است و سبب شده است تا بسیاری از محققین شناسایی و استفاده از ترکیبات ضد باکتریایی جدید بر علیه انتروکوکوس فکالیس را به عنوان یکی از مهمترین راه کارهای کنترل این پاتوژن مطرح کنند. در این تحقیق به بررسی اثرات ضد باکتریایی 30 مشتق جدید از خانواده های تیازول، تیازولیدین، ایمیدازول، تتراهیدروپیریمیدین، اکسازولیدین و تیازپین بر این باکتری پرداخته ایم.
    مواد و روش ها
    پس از تهیه مشتقات به صورت محلول در DMSO، جهت بررسی اثرات ضد باکتریایی این ترکیبات از روش انتشار در دیسک جهت اندازه گیری قطر هاله مهار رشد، از روش براث میکرو دایلوشن جهت تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) و همچنین از روش تعیین حداقل غلظت کشندگی (MBC) در مقایسه با آنتی بیوتیک های جنتامایسین و پنی سیلین استفاده گردید.
    یافته ها
    پس از تهیه مشتقات به صورت محلول در DMSO، جهت بررسی اثرات ضد باکتریایی این ترکیبات از روش انتشار در دیسک جهت اندازه گیری قطر هاله مهار رشد، از روش براث میکرو دایلوشن جهت تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) و همچنین از روش تعیین حداقل غلظت کشندگی (MBC) در مقایسه با آنتی بیوتیک های جنتامایسین و پنی سیلین استفاده گردید.
    بحث و نتیجه گیری
    در این مطالعه اثر ضد باکتریایی مشتق جدید ایمیدازول بر روی سویه استاندارد انتروکوکوس فکالیس نشان داده شد و بررسی اثر این مشتق روی سویه های مقاوم این پاتوژن، گام بعدی برای شناسایی بیشتر این ترکیب می باشد.
    کلید واژگان: اثرات ضد باکتریایی, مشتقات جدید شیمیایی, انتروکوکوس فکالیس
  • بهزاد قاسمی*، حمید بیضایی، سید هادی هاشمی، وحیدرضا عسکری
    اهداف مقاومت دارویی در باکتری های پاتوژن مشترک بین انسان و دام خطری است که رونق و سودآوری صنعت دام پروری و سلامت جامعه را تهدید می کند. برای مقابله با این تهدید، شناسایی و کاربرد ترکیبات ضدباکتریایی جدید روی باکتری های مقاوم ضروری است. مشتقات تیازول و ایمیدازول ترکیبات ضدباکتریایی جدیدی هستند. در این مطالعه اثر ضدباکتریایی یک مشتق تیازول و دو مشتق ایمیدازول بر باکتری های رودوکوکوس اکوئی و بروسلا آبروتوس و پاستورلا مولتی سیدا بررسی شده است.
    مواد و روش ها برای بررسی اثر ضدباکتریایی مشتقات، از روش انتشار در دیسک برای اندازه گیری قطر هاله مهار رشد و از روش رقت سازی در پلیت 96 خانه برای تعیین حداقل غلظت مهارکننده رشد استفاده شد.
    یافته ها نتایج تحقیق نشان داد هیچ یک از مشتقات تیازول و ایمیدازول بر باکتری بروسلا آبروتوس اثر مهاری نداشتند. مشتقات ایمیدازول نیز هیچ گونه اثر مهاری بر باکتری ها نداشتند. اثر مهاری تنها از مشتق تیازول با 128 و 16 میکروگرم بر میلی لیتر و قطر هاله مهار رشد2/3±0/19 و 3/0±1/28 میلی متر به ترتیب بر باکتری های رودوکوکوس اکوئی و پاستورلا مولتی سیدا مشاهده شد.
    نتیجه گیری اثر مهاری مشتق تیازول بر دو باکتری پاستورلا مولتی سیدا و رودوکوکوس اکوئی مشاهده شد که این اثر مهاری بر باکتری پاستورلا مولتی سیدا بسیار قوی تر بود.
    کلید واژگان: ضدباکتریایی, تیازول, ایمیدازول
    Behzad Ghasemi *, Hamid Beyzaei, Seyed Hadi Hashemi, Vahid Reza Askari
    Backgrounds Drug resistance in zoonotic bacterial pathogens is a serious risk, which threatens the prosperity and profitability of livestock industry and also public health. To confront this threat, it is necessary to determine and use novel antibacterial compounds on the resistant bacteria. Thiazole and imidazole derivatives are the novel antibacterial agents; the current study aimed at assessing the antibacterial effect of 1 thiazole derivative and 2 imidazole derivatives on Rhodococcus equi, Brucella abortus, and Pasteurella multocida.
    Methods & Materials To investigate the antibacterial effect of selected antibiotics, the disk diffusion method was used and the diameter of growth inhibition zone was also measured; the serial dilution method in micro-plates was also employed to assess the minimum inhibitory concentrations (MICs).
    Results The results showed that none of the thiazole and imidazole derivatives had inhibitory effect on B. aabortus. Imidazole derivatives also lacked any inhibitory clue on the tested bacteria. The inhibitory effect was only observed in the thiazole derivative with MICs of 128 and 16 µg/mL, and growth inhibition zone diameter of 19.3±0.2 and 28.1±0.3 mm on R. equi and P. multocida, respectively.
    Conclusion The inhibitory effect of thiazole derivative was observed on R. equi and P. multocidawas. This antibiotic also showed more inhibitory effects on P. multocida.
    Keywords: Antibacterial, Thiazole, Imidazole
  • بهزاد قاسمی*، محسن نجیمی، حمید بیضایی، مجتبی میرزایی، حمیدرضا مجیدیانی، مهدی نصیری
    زمینه و هدف
    گسترش مقاومت دارویی در باکتری های گرم منفی بیمارستانی، تهدیدی جدی برای سلامت بیماران، کارکنان بخش های درمانی و به طور کل بهداشت عمومی توسعه محسوب می شود. شناسایی و استفاده از ترکیبات جدید ضد باکتریایی مانند مشقات تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپریدین و نانوذرات نقره می تواند راه حل موثری برای این معضل باشد. در همین راستا در این مطالعه به بررسی و مقایسه اثر ضد باکتریایی از مشقات تیازول، ایمیدازول، تتراهیدروپریدین و نانوذرات نقره بر سه باکتری گرم منفی پروتئوس میرابلیس، اسینتو باکتر بومانی و شیگلا دیسانتریه پرداختیم.
    مواد و روش ها
    برای بررسی و مقایسه اثر ضد باکتریایی، از روش انتشار در دیسک برای اندازه گیری قطر هاله مهار رشد و از روش روش براث میکرو دایلوشن برای تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) استفاده شد.
    یافته ها
    نتایج نشان داد که مشتقات تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپریدین و نانوذرات نقره فاقد اثر مهاری بر اسینتو باکتر بومانی بودند، همچنین اثر مهاری مشتقات ایمیدازول، تتراهیدروپریدین و مشتقات a-c6 تیازول بر روی هیچ کدام از باکتری ها مشاهده نگردید. در این مطالعه قطر هاله 3/17و 5/18 میلی متر و MIC 125 و 5/62 میکرو گرم بر میلی لیتر برای اثر مهاری مشتق d6 تیازول به ترتیب روی پروتئوس میرابلیس و شیگلا دیسانتریه ثبت گردید، همچنین نانوذرات نقره نیز با قطر هاله 4/13 و 2/15 میلی متر و MIC 1125 و 5/562 میکروگرم بر میلی لیتر به ترتیب روی پروتئوس میرابلیس و شیگلا دیسانتریه اثر مهاری داشتند.
    نتیجه گیری
    در این مطالعه قدرت ضد باکتریایی مشتق تیازول نسبت به نانو ذرات نقره اثبات شد.
    کلید واژگان: اثرات ضد باکتریایی, نانوذرات نقره, مشتقات تیازول, ایمیدازول و تتراهیدروپریدین
    Behzad Ghasemi*, Mohsen Najimi, Hamid Beyzaie, Mojtaba Mirzai, Hamidreza Majidiani, Mehdii Nasiri
    Background
    Progress of drug resistance in nosocomial gram negative bacteria is a serious threat to the health of patients, personnel of treatment sections and to public hygiene in total. Identifying and using novel antibacterial compounds such as thiazole, imidazole and tetrahydropyridine derivatives as well as silver nanoparticles could be a significant solution to this issue. In this regard, we accomplished the study and comparison of antibacterial effect of thiazole, imidazole and tetrahydropyridine derivatives as well as silver nanoparticles on three gram negative bacteria, Proteus mirabilis, Acinetobacter baumannii and Shigella dysenteriae.
    Materials And Methods
    To evaluate the antibacterial effect, the disk diffusion method was applied to measure the growth inhibition zone diameter and broth microdilution was performed to determine the minimum inhibitory concentration (MIC).
    Results
    Results showed that thiazole, imidazole and tetrahydropyridine derivatives as well as silver nanoparticles had no inhibitory effect on Acinetobacter baumannii. Also there was no inhibitory effect from imidazole and tetrahydropyridine compounds beside 6a-c derivative of thiazole on bacteria. In this study the halo diameter of 17.3 and 18.5 mm and MIC of 125 and 62.5 µg/ml were recorded for inhibitory effect of 6d derivative of thiazole on Proteus mirabilis and Shigella dysenteriae, respectively. Furthermore, the silver nanoparticle had inhibitory effect with halo diameter of 13.4 and 15.2 mm and MIC of 1125 and 562.5 µg/ml on Proteus mirabilis and Shigella dysenteriae, respectively.
    Conclusion
    In this study the antibacterial potency of thiazole derivative was proved in comparison to silver nanoparticle.
    Keywords: antibacterial effect, silver nanoparticles, thiazole, imidazoline, tetrahydropyridine derivatives
  • رضا آرین*، بهزاد قاسمی، حمید بیضایی، محسن نجیمی
    زمینه و هدف
    رفع تهدید مقاومت آنتی بیوتیکی در باکتری های بیماری زای زئونوز آبزیان، نیاز به استفاده از ترکیبات ضد باکتریایی جدیدی چون مشتقات تیازول و پیریمیدین دارد. در این تحقیق به بررسی اثر مهارکنندگی تعدادی از مشتقات جدید بنزوتیازول و تتراهیدروپیریمیدین که به تازگی سنتز شده اند بر روی آئروموناس هیدروفیلا، استرپتوکوکوس اینیایی و ادواردزیلا تاردا از مهم ترین باکتری های بیماری زای زئونوز آبزیان پرداخته شده است.
    مواد و روش ها
    مشتقات بنزوتیازول و تتراهیدروپیریمیدین سنتز و محلول هایی از آن ها با غلظت μg/mL 8192 در حلال DMSO تهیه شد. سپس جهت بررسی اثرات ضد باکتریایی، از دو روش انتشار در دیسک و براث میکرودایلوشن استفاده شد. در نهایت نتایج به صورت قطر هاله مهار رشد و حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) گزارش گردید.
    نتایج
    بررسی ها، عدم اثر گذاری دو مشتق تتراهیدروپیریمیدین بر هر سه باکتری مورد مطالعه را نشان داد، همچنین هیچ گونه اثر مهارکنندگی از سه مشتق بنزوتیازول بر باکتری آئروموناس هیدروفیلا مشاهده نگردید. البته اثر مهارکنندگی برای مشتقات بنزوتیازول با [MIC] 256 تا 1024 و قطر هاله مهار رشد 3/0±3/4 تا 1/0±2/18 بر استرپتوکوکوس اینیایی و ادواردزیلا تاردا ثبت شد.
    نتیجه گیری
    در این مطالعه اثرات ضد باکتریایی مشتقات جدید بنزوتیازول بر دو باکتری استرپتوکوکوس اینیایی و ادواردزیلا تاردا اثبات گردید. این امیدواری وجود دارد تا با انجام آزمایشات تکمیلی بر آبزیان به ویژه در شرایط مزرعه، این ترکیبات جایگزین مناسبی برای آنتی بیوتیک های رایج که باکتری ها به آن ها مقاوم شده اند، شوند.
    کلید واژگان: اثر ضد باکتریایی, باکتری های بیماری زای آبزیان, بنزوتیازول و تتراهیدروپیریمیدین
    Reza Aryan*, Behzad Ghasemi, Hamid Beyzaei, Mohsen Najimi
    Background and Objective
    The novel stronger antibacterial compounds such as the thiazole and pyrimidine derivatives are needed in order to remove the threat of bacterial antibiotic resistance in zoonotic aquatic bacterial pathogens. In this study, we evaluated the inhibitory effect of the new benzothiazole and tetrahydropyrimidine derivatives against three important zoonotic aquatic pathogens including Streptococcus iniae, Edwardsiella tarda and Aeromonas hydrophila.
    Material &
    Methods
    Benzothiazole and tetrahydropyrimidine derivatives were synthesized and dissolved in DMSO with a concentration of 8129 μg/mL. Then, the disk diffusion and broth microdilution methods were applied to evaluate the antibacterial effects. Results were recorded as the minimum inhibitory concentration (MIC) and the growth inhibition zone diameter.
    Results
    The study showed that the two tetrahydropyrimidine derivatives had no inhibition effects on all of the studied bacteria. Moreover, no inhibitory effect was observed from the three banzothiazole derivatives against A. hydrophila. However, the benzothiazole derivatives showed significant inhibitory effect against S. iniae and E. tarda with MIC of 256-1024 µg/mL and the growth inhibition zone diameter of 4.3±0.3-18.2±0.1 mm.
    Conclusion
    The antibacterial effect of the new banzothiazole derivatives was confirmed on S. iniae and E. tarda pathogens for the first time.
    Keywords: Antibacterial, Zoonotic Bacteria, Benzothiazole, tetrahydropyrimidine
  • بهزاد قاسمی، حمید بیضایی، محسن نجیمی
    مقدمه
    پروتئوس ولگاریس از باکتری های بیماری زای بیمارستانی محسوب می شود که در سال های اخیر شیوع مقاومت آنتی بیوتیکی در این باکتری موجب تمایل محققین به بررسی ترکیبات ضد باکتریایی جدید روی آن شده است. مشتقات تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین ترکیبات ضد باکتریایی جدیدی هستند که اثر مهاری آنها بر بسیاری از باکتری های بیماری زا اثبات شده است. در این تحقیق، اثر ضد باکتریایی 15 مشتق جدید تیازول، ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین بر روی پرتئوس ولگاریس بررسی می شود.
    روش کار
    در این مطالعه، محلولی از کلیه مشتقات سنتز شده در حلال DMSO تهیه شد، سپس اثر ضد باکتریایی مشتقات توسط روش های انتشار در دیسک و میکرو رقیق سازی بررسی گردید که به ترتیب در اندازه گیری قطر هاله مهار رشد و تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC) استفاده گردیدند.
    یافته ها
    نتایج نشان داد که مشتقات ایمیدازول و تتراهیدروپیریدین a-g9 و مشتقات تیازول a-c6، a10 و c10 فاقد اثر مهاری بر پرتئوس ولگاریس بودند، فقط اثر مهاری سه مشتق تیازول c6، 9 و b10 به ترتیب با قطر هاله مهار رشد 2/0±1/22، 1/0±2/10 و 1/0±3/4 میلی متر و MIC 128، 512 و 1024 میکروگرم بر میلی لیتر مشاهده گردید.
    بحث و نتیجه گیری
    اثر ضد باکتریایی برخی از مشتقات جدید تیازول (d6، 9 و b10) بر روی سویه استاندارد پرتئوس ولگاریس در این مطالعه اثبات شد و بررسی اثرات این ترکیبات بر روی سویه های مقاوم دارویی پرتئوس ولگاریس در تحقیقات بعدی جهت کاربردی کردن آن ضروری است.
    کلید واژگان: اثر ضد باکتریایی, تیازول ها, ایمیدازول ها, تتراهیدروپیریدین ها, پرتئوس ولگاریس
    Ghasemi B., Beyzaei H., Najimi M
    Introduction
    Proteus vulgaris is one of a nosocomial pathogens and recently, the spread of antibiotic-resistance of this bacterium has encouraged researchers to investigate new antibacterial agents against it. Thiazole, imidazolidin and tetrahydropyridine derivatives are new antibacterial compounds that their inhibitory effects have proved against many pathogenic bacteria. In this study, antibacterial effects of 15 new thiazole, imidazolidin and tetrahydropyridine derivatives has evaluated against P. vulgaris.
    Materials And Methods
    In this study, a solution of all the synthesized derivatives were prepared in DMSO as solvent, the antibacterial effects of derivatives were evaluated using disk diffusion and microdilution methods in order to measure zone diameters of bacterial growth inhibition and determine the minimum inhibitory concentration (MIC), respectively.
    Results
    Results showed that imidazole and tetrahydropyridine derivatives 9a-g and thiazole derivatives 6a-c, 10a and 10c had any inhibitory effect on P. vulgaris, only, inhibitory effects of three thiazole derivatives 6d, 9 and 10b were observed with zone diameters of bacterial growth inhibition of 22.1±0.2, 10.2±0.1 and 4.3±0.1 mm and MIC of 128, 512 and 1024 μg/ml on P. vulgaris, respectively.
    Conclusion
    In this research, antibacterial effect of some new thiazole derivatives (6d, 9 and 10b) was proved on standard strains of P. vulgaris and to use the compounds as medicines, their effects must be evaluated on drug-resistant strains of P. vulgaris in future studies.
    Keywords: antibacterial effect, thiazoles, imidazoles, tetrahydropyridines, P. vulgaris
  • Hamid Beyzaei, Behzad Ghasemi*
    Background And Objective
    Six families of thiazole, thiazolidine, imidazole, tetrahydropyrimidine, oxazolidine and thiazepine are new and important heterocyclic antibacterial compounds. Aim of this study is evalution the antibacterial effect of thirty new thiazole, thiazolidine, imidazole, tetrahydropyrimidine, oxazolidine and thiazepine derivatives against Bacillus subtilis and salmonella enterica.
    Materials And Methods
    After derivatives were dissolved in DMSO, to evaluate the antibacterial effect, the disk diffusion method was applied to measure the growth inhibition zone diameter and broth microdilution was performed to determine the minimum inhibitory concentration (MIC) and then minimum bactericidal concentration (MBC) for all of derivatives compared with gentamicin and penicillin.
    Results
    Results showed of thirty derivatives tested, only imidazole derivative 3, thiazole derivative 23, thiazolidine derivative 25 had inhibitory effect on B. subtilis and wasn’t showed inhibitory effect of all of derivatives on s. enterica. The maximum inhibitory effects on B. subtilis belonged to imidazole derivative 3 with inhibition zone diameter = 13.4, MIC = 256 and MBC = 512 μg/ml. In antibiogram test the most susceptibility inhibitory effect on B. subtilis and s. enterica was recorded for penicillin and Gentamycin respectively.
    Conclusion
    In this study, the antibacterial effect of heterocyclic derivative was showed on B. subtilis and evalution effects of these derivatives in In Vivo, is The next step to identify more of these compounds.
    Keywords: antibacterial, heterocyclic derivatives, Bacillus subtilis, salmonella enterica
  • حمید بیضایی، بهزاد قاسمی، وحیدرضا عسکری
    مقدمه
    گسترش سویه های مقاوم به آنتی بیوتیک ها در باکتری های گرم منفی بیمارستانی، تهدیدی جدی برای بیماران، کارکنان بیمارستان ها و سلامت عمومی به شمار می رود. محققین، شناسایی و استفاده از ترکیبات جدید ضد باکتریایی را، یکی از موثرترین راه حل ها برای مقابله با این تهدیدات می دانند. مشتقات تیازول، ایمیدازولیدین و تتراهیدروپیریمیدین از شناخته شده ترین ترکیبات جدید ضد باکتری هستند. در این مطالعه، اثر ضد باکتریایی ترکیبات پیش گفته، بر سه پاتوژن گرم منفی بیمارستانی Proteus mirabilis، Shigella dysenteriae و Acinetobacter baumannii مورد بررسی قرار گرفت.
    روش ها
    برای بررسی اثر ضد باکتریایی ترکیبات، روش انتشار در چاهک همراه با اندازه گیری قطر هاله ی مهار رشد به کار گرفته شد. از روش رقیق سازی در پلیت 96 خانه، جهت تعیین حداقل غلظت بازدارندگی رشد (MIC یا Minimum inhibitory concentration) استفاده گردید.
    یافته ها
    از میان مشتقات ایمیدازولیدین، تتراهیدروپیریمیدین و تیازول، تنها ترکیب تیازول 4 بر باکتری های مورد بررسی اثر مهاری داشت. در آزمایش ها، قطر هاله ی 4/ 16 و 3/ 19 میلی متر و MIC 125 و 5/ 62 میکروگرم بر میلی لیتر، به ترتیب برای اثر مهاری بر باکتر ی های Proteus mirabilis و Shigella dysenteriae برای این ترکیب ثبت گردید. البته، خود این مشتق بر Acinetobacter baumannii هیچ گونه اثری نداشت.
    نتیجه گیری
    در این مطالعه قدرت مهاری یکی از مشتقات جدید تیازول بر دو باکتری Shigella dysenteriae و Proteus mirabilis نشان داده شد و می توان با انجام آزمایش های تکمیلی In vitro و In vivo و شناخت بیشتر خواص درمانی و سمیت این ترکیب، به استفاده از آن برای مقابله با باکتری های بیماری زا امیدوار بود.
    کلید واژگان: اثرات ضد باکتریایی, تیازول, ایمیدازولیدین, تتراهیدروپیریمیدین
    Hamid Beyzaei, Behzad Ghasemi, Vahidreza Askari
    Background
    Spread of antibiotic-resistant strains of nosocomial gram-negative bacteria is a serious threat to patients, hospital personnel and general health. Researchers consider identifying and using of novel antibacterial compounds as one of the most effective solutions to this threat. Thiazole, imidazolidine and tetrahydropyrimidine derivatives are of the most recognized new antibacterial compounds and in this study, their antibacterial effect against three gram-negative nosocomial bacteria, Proteus mirabilis, Shigella dysenteriae and Acinetobacter baumannii, was evaluated.
    Methods
    For the aim of assessing antibacterial effect, the disk diffusion method and the dilution procedure in 96-well plate were used to determine the diameter of growth inhibition zone and the minimum inhibitory concentration (MIC), respectively.
    Findings
    None of imidazolidines, tetrahydropyrimidines and thiazoles had any inhibitory effect against tested bacteria; only, the inhibitory effect of thiazole 4 was proven on Proteus mirabilis and Shigella dysenteriae with halo diameters of 16.4 and 19.3 mm as well as MICs of 125 and 62.5 µg/ml, respectively. Of course, this compound itself had no inhibitory effect on Acinetobacter baumannii.
    Conclusion
    In this study, the inhibitory effect of one of the novel thiazole derivatives was shown on two bacteria, Proteus mirabilis and Shigella dysenteriae. This compound can be used as bacterial inhibitor if additional in-vitro and in-vivo tests are carried out and its therapeutic effects and toxicity are investigated.
    Keywords: Antibacterial effect, Thiazoles, Imidazolidines, Tetrahydropyrimidine
  • Behzad Ghasemi *, Hamid Beyzaie, Hadi Hashemi
    Purpose
    In this study, we have focused on antibacterial effect of newly synthesized thiazole, imidazole and tetrahydropyrimidine derivatives in Iran on listeria monocytogenes.
    Materials And Methods
    For evaluation of antibacterial effect, the disk diffusion method was applied to measure the growth inhibition zone diameter and broth micro dilution was performed to determine the minimum inhibitory concentration.
    Results
    Assessing the antibacterial effect showed that only thiazole derivative 6d had inhibitory effect on L. monocytogenes and the other thiazole, imidazole and tetrahydropyrimidine derivatives lacked any inhibitory clue on this organism. The inhibitory effect of thiazole derivative 6d was shown by MIC = 64 and growth inhibition zone diameter = 23 ± 0.1. In antibiogram test, also the most susceptibility was recorded for gentamicin and penicillin with MIC = 1 µg/ml.
    Conclusion
    The antibacterial effect of thiazole, imidazole and tetrahydropyrimidine derivatives differs from each other and cross connections such as linkage of oxygen to thiazole ring in derivative 6d, could reinforce this effect. By proving the in vitro antibacterial effect of the novel thiazole derivative on L. monocytogenes, to more recognize this compound, next step is determining the toxicity and therapeutic effects in laboratory animals.
    Keywords: listeriosis, drug therapy, treatment outcome, antifungal agents, chemistry, pharmacology
  • حمیدرضا احمدی*، حمید بیضایی، لطیفه محمدپور

    هاری بیماری عفونی سیستم اعصاب مرکزی است. دوره کمون این بیماری 5 روز تا یک سال (متوسط90-20 روز) است. شرح حال مبنی بر حیوان گزیدگی، پزشک را مشکوک به هاری می کند. علایم اولیه ممکن است بصورت تب و فارنژیت نمایان گردد و 10-2 روز طول می کشد. درد و پارستزی ناحیه زخم در این مرحله شروع شده و ممکن است همراه با سردرد و بی اشتهایی همراه باشد. نکته مهم اینکه بیماری هاری درمان ندارد. اما اقدامات پیشگیری می تواند از ابتلا به بیماری هاری جلوگیری نماید. ما در اینجا یک مورد هاری را معرفی می کنیم.

    کلید واژگان: هاری, حیوان گزیدگی, عفونت سیستم اعصاب مرکزی
    Hamid Reza Ahmadi, Hamid Beizaei, Latifeh Mohammadpoor

    Rabies is a viral disease of the central nervous system (CNS). Clinical suspicion of rabies is based on a history of an animal bite. The initial symptoms may be fever and pharyngitis. Pain and paresthesia of the area along with the probable headache and anorexia can be seen. There is no treatment for rabies. We report a rabies case in this paper.

بدانید!
  • در این صفحه نام مورد نظر در اسامی نویسندگان مقالات جستجو می‌شود. ممکن است نتایج شامل مطالب نویسندگان هم نام و حتی در رشته‌های مختلف باشد.
  • همه مقالات ترجمه فارسی یا انگلیسی ندارند پس ممکن است مقالاتی باشند که نام نویسنده مورد نظر شما به صورت معادل فارسی یا انگلیسی آن درج شده باشد. در صفحه جستجوی پیشرفته می‌توانید همزمان نام فارسی و انگلیسی نویسنده را درج نمایید.
  • در صورتی که می‌خواهید جستجو را با شرایط متفاوت تکرار کنید به صفحه جستجوی پیشرفته مطالب نشریات مراجعه کنید.
درخواست پشتیبانی - گزارش اشکال