بررسی تطبیقی خصوصی سازی نیروگاه ها در کشورهای مختلف و ارائه مدل برای ایران

اهداف استراتژیک خصوصی سازی می تواند توسعه اقتصادی، حذف انحصار وگسترش رقابت، افزایش کارایی، کاهش هزینه های جاری شرکت ها و کوچک شدن اندازه دولت باشد. ایجاد رقابت در تولید و توزیع و خرده فروشی برق، افزایش بهره وری اقتصادی، بهبود قابلیت اطمینان و بهبود کیفیت محیط زیست را به دنبال خواهد داشت. مطالعه ی حاضر که در چارچوب روش محک زنی و الگوبرداری و به منظور انتقال تجربیات و نتایج به دست آمده از اصلاحات صنعت برق درکشورهای مختلف و ارائه راهبردهای اجرائی به سیاست گذاران و برنامه ریزان صنعت برق ایران تدوین شده، پیشنهاد می نماید که دولت برنامه جامعی را برای هموارسازی مسیر و فضای فعالیت بنگاه ها، توانمندسازی و حمایت و پشتیبانی از فعالان بخش غیردولتی و واگذاری دارایی های خود به بخش غیردولتی، به صورت یکپارچه و منسجم، طراحی و به اجرا گذارد. ایجاد و فعال سازی زیرساخت های مورد نیاز جهت انجام وظایف حاکمیتی دولت و حفظ حقوق فعالان بازار، شرط لازم برای قدم گذاشتن در عرصه خصوصی سازی در صنعت برق است. توسعه ی فضای رقابتی و افزایش رقابت پذیری بنگاه های اقتصادی نیز یکی از الزامات موفقیت برنامه خصوصی سازی می باشد. اصلاحات در صنعت برق و خصوصی سازی نیروگاه ها، فرآیندی زمان بر بوده و شتاب زدگی در این فرآیند و نادیده گرفتن پیش نیازهای موردنیاز، خصوصی سازی را به مسیری هدایت می کند که علاوه بر عدم تحقق اهداف مدنظر این فرآیند با انهدام سرمایه های ملی، تبعات اقتصادی، اجتماعی و سیاسی گسترده ای را نیز به دنبال خواهد داشت، نحوه واگذار نمودن نیروگاه های کشور نبایستی به شیوه ای باشد که انحصار دیگری را تشکیل دهد. یکی ازمهم ترین پیش شرط های ایجاد بازار رقابتی و ترغیب بخش خصوصی به حضور در بازار برق، ایجاد رقابت در بخش عمده فروشی و نیز بخش خرده فروشی برق است. به عبارتی ایجاد ظرفیت تولیدی متناسب با سطح پیک مصرف، تشکیل بازار بورس برق و نیز امکان رقابت میان شرکت های عرضه کننده در سطح خرده فروشی، تضمین کننده به وجود آمدن رقابت در بازار و کارکرد بهینه این بازار خواهد بود.