بررسی تاثیر دو نوع روش تمرین درمانی بر روی بهبود بی اختیاری ادرار استرسی در زنان

بی اختیاری ادرار استرسی (SUI یا Stress urinary incontinence) یک مشکل شایع در بین جوامع امروزی به خصوص در زنان می باشد. با افزایش سن، تعداد حاملگی و افزایش وزن، شانس ابتلا به این بیماری افزایش می یابد. تا کنون درمان های غیر جراحی مختلفی برای درمان بی اختیاری ادرار استرسی پیشنهاد شده اند. هدف از انجام این مطالعه، بررسی تاثیر دو نوع روش تمرین درمانی بر روی بهبود علایم مربوط به بی اختیاری ادرار استرسی در زنان بود.
در این کارآزمایی بالینی تصادفی یک سو کور، 41 بیمار مبتلا به بی اختیاری ادرار استرسی با دامنه ی سنی 65-20 سال انتخاب شدند و به صورت تصادفی در دو گروه Biofeedback و تمرینات شکمی قرار گرفتند. سپس، قبل و بعد از مداخله، کیفیت زندگی افراد با استفاده از پرسش نامه ی International consultation on incontinence questionnaire (ICIQ)، قدرت عضلات با استفاده از معیار Oxford scale grade (OSG) و شدت بی اختیاری با معاینه ی بالینی، مورد بررسی و مقایسه قرار گرفت.
در هر دو گروه، کیفیت زندگی و قدرت عضلات کف لگن، بعد از 12 هفته درمان بهبود یافت (01/0 > P). همچنین، شدت بی اختیاری نیز کاهش یافت (01/0 > P)، اما بین دو گروه از نظر آماری تفاوت معنی داری بین کیفیت زندگی، قدرت عضلات و شدت بی اختیاری مشاهده نشد (05/0 < P).
به نظر می رسد از نظر آماری، اضافه شدن تمرینات شکمی به برنامه ی تمرینات کف لگن، تاثیر به سزایی روی روند بهبودی بیماران مبتلا به بی اختیاری ادرار استرسی ندارد.