مدل ها و الگوهای مدیریت تنوعات هویتی و قومی: ارائه راه کارهایی برای ایران

فرض اصلی نویسندگان مقاله حاضر این است که «تنش زایی یا تعامل زایی تفاوت ها و تنوعات هویتی گروه های مختلف در حوزه های قومی، زبانی، مذهبی،... نه امری ذاتی، بلکه برآمده از طرز تلقی ها، ادراکات و سیاست گذاری هایی است که سیاست گذاران هر نظام سیاسی اتخاذ می نمایند». به تعبیر روشن تر، صرف وجود تفاوت ها و تنوعات هویتی به معنای فرصت یا تهدید نیست، بلکه این نوع ادراک سیاست گذاران است که این تفاوت ها را تبدیل به فرصتی برای انسجام و همبستگی ملی و یا تهدیدی چالش برانگیز برای نظام سیاسی می نماید. این فرض به معنای نادیده گرفتن و یا رد عوامل تاثیرگذار دیگر در این زمینه نظیر سابقه تاریخی مشترک، نوع ادراک آن ها از یکدیگر، نقش نخبگان، عوامل منطقه ای و بین المللی نیست؛ بلکه تاکید بر این مسئله است که با لحاظ همه این عوامل آن چه در تحلیل نهایی ماهیت تفاوت ها و تنوعات هویتی را رقم می زند، سیاست گذاری های هویتی رسمی صورت گرفته از سوی نظام سیاسی است که فرصت لازم را برای فعال سازی یا تضعیف این عوامل فراهم می کند.