بررسی و تحلیل نشانه شناسی سماع فرقه مولویه

سماع به عنوان بارزترین مشخصه صوفیگری مرکب است از موسیقی و رقص و ذکر با آدابی ویژه که به اهتمام موافقان و علی رغم نظر مخالفان آن، از سده سوم هجری آغاز و تاکنون به حیات خود ادامه داده است. این آیین مانند تمامی آیین های اعتقادی دارای ظاهر و باطنی است که راه یافتن به باطن آن به آسانی امکان پذیر نیست. پس از مولانا، این آیین به همت فرزندان و نوادگان او نظام مند شده است و برخلاف گذشته که سماع مختص صوفیان و در بین آن ها صورت می گرفت، در سال های اخیر از جانب فرقه مولویه، در معرض دید عموم گذاشته می شود. نگارندگان این مقاله در پی آن اند تا به روش کتابخانه ای و میدانی به بررسی و تحلیل نشانه شناسی سماع فرقه مولویه بپردازند و آراء مختلف را درخصوص رمزگان های سماع گرد آورند و به مخاطب در درک و دریافت معانی رمزگان های سماع هنگام خواندن متون عرفانی و یا دیدن مراسم سماع، یاری رسانند.