سه گانه سیاه: سازه های شخصیتی سازش نایافته ی یک قرن روانشناسی علمی

با تغییر جهت رویکرد روان شناسی آکادمیک از مطالعه افراد نابهنجار به سوی مطالعه افراد بهنجار، در آغاز هزاره جدید میلادی، وارسی ویژگی های ستیزه جویانه آدمیان و سوء استفاده افراد از همدیگر، بسیار مورد توجه قرار گرفت. مقاله حاضر نیز با هدف شناخت سازه سه گانه سیاه به عنوان عصاره ی مفهوم پردازی یکصدساله روان شناسی در این زمینه، به ویژه با تاکید ویژگی-محور، به جای تاکید اختلال-محور بر این رفتارها، تدوین شده است. سه گانه سیاه توسط ویلیام و پاولهاس (2002) به عنوان سازه ای معرفی شد که به سه ویژگی شخصیتی یعنی خودشیفتگی، اقتدارطلبی و جامعه ستیزی اشاره دارد. این ویژگی ها به ویژه با توجه به ویژگی های ساختاری و بنیادین نظام بوروکراتیک مدرن در عصر حاضر می تواند در مطالعه روان شناسی صنعتی و سازمانی مورد استفاده جدی قرار گیرد، چراکه چنین نظامی اساسا به نوعی از خودبیگانگی افراد از کار، پول یا محصولی که آن را تولید می کنند، نیاز دارد و ازاین رو افرادی که چنین ویژگی هایی داشته باشند، به احتمال بیشتری به لانه گزینی در مراتب بالاتر چنین سازمان هایی خواهند پرداخت.