بررسی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی سویه های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مقاوم به متی سیلین جداشده از نمونه های بالینی در استان اصفهان

استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس یکی از عوامل موثر در ایجاد عفونت های بیمارستانی محسوب می شود. این مطالعه با هدف بررسی الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی در ایزوله های استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس مقاوم به متی سیلین جداشده از نمونه های بالینی استان اصفهان انجام گرفت.
در این مطالعه توصیفی - مقطعی، 150 ایزوله استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس از بیماران بستری در بیمارستان ها و مراکز درمانی در شهر اصفهان جداسازی شد. الگوی مقاومت آنتی بیوتیکی به روش انتشار از دیسک بررسی گردید. حضور ژن کدکننده مقاومت آنتی بیوتیکی به متی سیلین (mec A) در ایزوله های مورد مطالعه با استفاده از روش PCR مورد بررسی قرار گرفت. اطلاعات با استفاده از آزمون های آماری مجذور کای و دقیق فیشر تجزیه و تحلیل شدند.
در این مطالعه، بیشترین ایزوله ها مربوط به عفونت های ادراری بود. بیشترین میزان مقاومت به ترتیب نسبت به پنی سیلین (9/98%)، اریترومایسین (4/89%)، سیپروفلوکساسین (7/77%)، کلیندامایسین (9/65%)، تتراسایکلین (2/63%) و متی سیلین (54%) گزارش شد. هیچ یک از سویه ها مقاومتی نسبت به ونکومایسین و لینزولید نشان ندادند. بررسی های مولکولی، نشان دهنده حضور 76 درصدی ژن mec A در ایزوله های مورد بررسی بود.
براساس نتایج این مطالعه، آنتی بیوتیک های ونکومایسین و لینزولید می توانند از بهترین انتخاب ها جهت درمان عفونت های ناشی از استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس باشند. همچنین مقاومت بالای استافیلوکوکوس اپیدرمیدیس می تواند هشدار جدی برای افزایش مقاومت های آنتی بیوتیکی چندگانه باشد. بررسی های مولکولی، نشان دهنده حساسیت بالای روش مولکولی در بررسی ایزوله های مقاوم به متی سیلین بوده است.