اثر درجات مختلف صافی کف پا بر تعادل ایستا و پویای پسران نوجوان

حفظ تعادل در فعالیت های روزمره و عملکردهای مطلوب ورزشی لازم و ضروری می باشد. هدف پژوهش حاضر، مقایسه تعادل پویا و ایستای پسران دارای درجات مختلف ناهنجاری کف پای صاف با گروه کنترل می باشد.

در این پژوهش نیمه تجربی 34 نفر دانش آموز پسر در دامنه سنی 14-18سال با درجات مختلف صافی کف پاوبه صورت در دسترس انتخاب و در سه گروه کنترل (10نفر با میانگین سن 94/0±00/16 سال، قد 73/6±70/172 سانتی متر، وزن 45/7±5/57 کیلوگرم) گروه با افت ناوی کم (14نفر با میانگین سن 65/0±5/15سال، قد 37/8±57/169سانتی متر، وزن 14/12±78/60 کیلوگرم) و گروه با افت ناوی شدید (10نفر با میانگین سن 19/1±10/15 سال، قد 29/8±20/158 سانتی متر، وزن14/11±70/46 کیلوگرم) سازماندهی شدند.آزمودنی ها هیچ گونه آسیب دیدگی در اندام تحتانی، آسیب سر و بیماری های موثر بر تعادل را نداشتند.آزمودنی ها براساس شاخص افت ناوی در این گروه ها دسته بندی شدند. تعادل پویا و ایستا به ترتیب با آزمون تعادلی ستاره (SEBT) و تست لک لک ارزیابی شدند. نتایج با استفاده از روش آماری تحلیل واریانس چند متغیره (MANOVA) در محیط نرم افزار SPSS نسخه 18 تحلیل شدند. سطح معناداری برابر 05/0 در نظر گرفته شد.

یافته های این پژوهش نشان داد که دو گروه دارای ناهنجاری کف پای صاف در مقایسه با گروه کنترل تعادل کمتری داشتند ولی بین دو گروه کف پای صاف در هیچ یک از مقایسه ها اختلاف معناداری مشاهده نشد.

تحقیق حاضر نشان داد که وجود ناهنجاری کف پای صاف ، عاملی موثر در کاهش تعادل به شمار می آید، ولی افزایش مقدار صافی کف پا باعث کاهش بیشتر تعادل در این پژوهش نشد.