مقایسه زیست فراهمی پروتئینات و اکسید منگنز در سنین اولیه جوجه های گوشتی

این آزمایش برای مقایسه زیست فراهمی نسبی پروتئینات و اکسید منگنز با جذب بافتی در جوجه های گوشتی اجرا شد. شمار 432 جوجه یک روزه نر سویه تجاری کاب500 به طور کامل تصادفی بین نه تیمار آزمایشی با هشت تکرار و شش جوجه در هر تکرار توزیع شد. جیره ها در قالب طرح کامل تصادفی با ترتیب فاکتوریل با دو منبع پروتئینات و اکسید منگنز خالص و چهار سطح منگنز افزودنی (35، 70، 105 و 140 میلی گرم در کیلوگرم) به همراه یک تیمار شاهد (بدون منگنز افزودنی)، تهیه و جوجه ها در سنین 21-1 روزگی با آن ها تغذیه شدند. نوع منبع منگنز بر مصرف غذایی، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی اثر معنی داری نداشت. با افزایش سطح منگنز، افزایش وزن و ضریب تبدیل غذایی از رابطه درجه دوم پیروی کرده است. با افزایش سطح منگنز جیره، تراکم منگنز در درشت نی، کبد و کلیه به طور خطی افزایش معنی داری داشته است. شیب به دست آمده از بررسی تابعیت خطی محتوای منگنز استخوان نسبت به سطوح منگنز جیره، در مقایسه با دیگر بافت ها بیشترین میزان بود و به دنبال آن به ترتیب کلیه و کبد شیب کمتری داشتند. با مقایسه شیب خطوط تابعیت، مقادیر زیست فراهمی نسبی پروتئینات منگنز در مقایسه با اکسید منگنز خالص در استخوان 7/101 درصد تعیین شد که نشان دهنده نبود تفاوت در زیست فراهمی بین دو منبع منگنز در این آزمایش است.