روابط ساختاری کارآمدی مربیگری، خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی در تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان

هدف این پژوهش تعیین روابط ساختاری کارآمدی مربیگری، خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی در تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان بود. به این منظور، 128 نفر (12 سرمربی و 116 بازیکن) از اعضای تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان، مقیاس کارآمدی مربیگری، مقیاس خودکارآمدی و پرسشنامه کارآمدی جمعی برای ورزش را تکمیل کردند و داده ها با استفاده از ضریب همبستگی پیرسون و مدل یابی معادلات ساختاری در سطح اطمینان 95 درصد تحلیل شدند. نتایج نشان داد که اثر مستقیم کارآمدی مربیگری بر خودکارآمدی بازیکنان و کارآمدی جمعی از لحاظ آماری معنادار نیست و خودکارآمدی بازیکنان اثر مستقیم و منفی بر کارآمدی جمعی دارد. براساس این نتایج، مدل مفهومی کارآمدی مربیگری با داده های گردآوری شده از تیم های حرفه ای بسکتبال بانوان حمایت نمی شود. در راستای بازنگری و توسعه این مدل مفهومی، احتمال وجود متغیرهای میانجی در ارتباط کارامدی مربیگری با متغیرهای تیمی مورد بحث می باشد.