زبان عامیانه در آثار علی محمد افغانی

گرایش تاریخ داستان نویسی ایران، تاریخ انقلاب در زبان نیز هست؛ زبانی که پس از مشروطیت با شیوه گفتار مردم عادی آمده، خود را از بیان پرتکلف و بیهوده لفظی (زبان مجلسی) رهایی داده است. در آثار علی محمد افغانی، این ویژگی دیده می شود. افغانی از نویسندگان دهه چهل است. نوشته های او با توجه به سبک و ساختار آن ها جزء داستان های اقلیمی و ناحیه ای قرار می گیرند. در این نوع از داستان نویسی، توجه به توصیفات محلی و آداب و رسوم و صحبت کردن به زبان عامیانه پایه و اساس داستان به شمار می آید. در مقاله حاضر با ارائه معنی و مفهوم کلی از زبان و گونه های زبانی، به تبیین زبان عامیانه و میزان کاربرد این زبان در رمان های افغانی می پردازیم.