ریتالین و عوارض ناشی از سوء مصرف آن

ریتالین یک متیل فنیدیت و محرک دستگاه عصبی است. اثرات فارماکولوژیک آن تا حدی شبیه آمفتامین ها می باشد و به صورت قرص و کپسول در کودکان و در بعضی آسیب های مغزی استفاده می شود. این ماده موثرترین و رایج ترین دارو در درمان بیش فعالی به شمار می رود و سال هاست که برای کودکان مبتلا تجویز می شود. با این حال، پتانسیل سوء مصرف آن بالا است و در بعضی از اقشار مانند دانشجویان و دانش آموزان به منظور افزایش تمرکز و با هدف موفقیت در امتحانات مورد استفاده قرار می گیرد. مصرف دز بالا و به ویژه استفاده ی استنشاقی و از طریق بینی و تزریق وریدی آن، می تواند عوارض متعددی را ایجاد نماید. استفاده ی استنشاقی ریتالین عوارضی شبیه مصرف کوکائین و آمفتامین دارد و عوارض عصبی آن می تواند شامل تحریک پذیری و رفتارهای پرخطر، پارانویا و سایکوز باشد. در بعضی مدل های حیوانی نیز صدمات ساختمانی دستگاه عصبی و برخی ارگان ها گزارش شده است. با توجه به این که ریتالین به عنوان بهترین دارو در درمان کودکان مبتلا به بیش فعالی مطرح است و پتانسیل سوء مصرف بالایی هم دارد، لازم است کنترل و نظارت زیادی در توزیع و مصرف آن برای افراد تحت درمان وجود داشته باشد و همچنین، از توزیع نابه جای آن ممانعت به عمل آید.