تظاهرات بالینی حمله مانیا در بیماران مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I

طبق تعریف DSM، اختلال دوقطبی نوع I وضعیتی را شرح می دهد که به موجب آن فرد یک یا چند دوره مانیا را تجربه می کند و احتمالا اما نه لزوما یک یا چند تجربه افسردگی اساسی نیز خواهد داشت. شکل و محتوی علائم و نشانه های اختلالاتی که در DSM وجود دارد تحت تاثیر عوامل فرهنگی و قومی قرار دارد. لذا هدف از پژوهش حاضر شناسایی تظاهرات بالینی حمله مانیا در اختلال دوقطبی نوع I در جامعه ایرانی بود.
این مطالعه یک پژوهش مقطعی می باشد. شرکت کنندگان در پژوهش حاضر شامل 64 بیمار مبتلا به حمله مانیا در اختلال دوقطبی نوع I می باشد که از بیماران بستری در بیمارستان روانپزشکی رازی و بیمارستان طالقانی به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. داده ها با استفاده از مصاحبه بالینی نیمه ساختاریافته برای اختلالات محور یک (SCID-I) و مقیاس سنجش مانیای یانگ (YMRS) جمع آوری گردید.
یافته ها نشان داد که شایع ترین علائم و نشانه های مانیا در بیماران بستری مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I عبارت بود از؛ کاهش نیاز به خواب (1/89)، بینش ضعیف (5/87)، خلق بالا (9/85 )، پرحرفی (7/79) و ویژگی های سایکوتیک ( 8/68 ) و علائم اصلی بیماران بر اساس معیارهای DSM عبارت بود از: کاهش نیاز به خواب (1/89)، پرحرفی (7/79)، سرآسیمگی روانی حرکتی (6/40). طبق نتایج آزمون تی، افراد دارای سابقه خانوادگی اختلال روانی و بدون سابقه خانوادگی اختلال روانی در نمره مانیا تفاوت معناداری با هم ندارند. نتایج تحلیل واریانس یک راهه نشان داد که از نظر آماری در نمره مانیای نخستین سن شروع بیماری، افراد مجرد، متاهل، مطلقه و بیوه، افراد با سطح مختلف تحصیلات و تعداد دفعات بستری، تفاوت معناداری مشاهده نشد. نتایج آزمون خی دو نشان داد که افراد با سطح تحصیلات پایین تر رفتارهای پرخاشگرانه بیشتری را از خود بروز می دهند.
نتایج این پژوهش نشان داد که شایع ترین علائم و نشانه های مانیا در بیماران بستری مبتلا به اختلال دوقطبی نوع I عبارت بود از؛ کاهش نیاز به خواب، بینش ضعیف، خلق بالا، پرحرفی و ویژگی های سایکوتیک و از آنجایی که علائم اختلال می تواند در پاسخ به درمان تاثیر داشته باشد، لازم است کادر درمان به این علائم توجه داشته باشند.