تاثیر فعالیت ورزشی هوازی و محدودیت کالریک بر سطوح سرمی کمرین و شاخص مقاومت به انسولین در زنان مبتلا به دیابت نوع دو

التهاب نقش مهمی در فرایندهای مقاومت به انسولین ایفا می کند و به نظر می رسد واسطه های شیمیایی مانند کمرین در مقاومت به انسولین نقش محوری دارند. هدف از انجام پژوهش حاضر، مقایسه ی آثار فعالیت هوازی و محدودیت کالریک بر سطوح سرمی کمرین و شاخص مقاومت به انسولین در زنان دیابتی نوع دو می باشد.
در این مطالعه ی نیمه تجربی، 30 نفر از زنان مبتلا به دیابت نوع دو (میانگین سن 4/5±3/49 سال؛ وزن3/7±8/78 کیلوگرم) در این پژوهش شرکت نمودند و به طور تصادفی به سه گروه محدودیت کالریک (گروه تجربی1)، فعالیت هوازی به همراه محدودیت کالریک (گروه تجربی2) و کنترل تقسیم شدند. گروه تجربی 1 از یک رژیم غذایی با 25% محدودیت کالریک به مدت 12 هفته استفاده نمودند. آزمودنی های گروه تجربی 2 نیز از یک برنامه ی تمرینی شامل فعالیت هوازی و دویدن بر روی تردمیل و 50% محدودیت کالریک برنامه ی رژیم غذایی گروه تجربی 1 به صورت ترکیبی استفاده نمودند (5/12% افزایش هزینه ی انرژی و 5/12% محدودیت کالریک). قبل و پس از 12 هفته، خونگیری به منظور اندازگیری کمرین، اینترلوکین 6، گلوکز و انسولین انجام شد. داده ها با استفاده از آزمون آماری تی زوجی و آنالیز واریانس یک طرفه در سطح معناداری (05/0P<) تجزیه و تحلیل شد.
یافته ها نشان داد که نمایه ی توده ی بدنی (BMI)، نسبت دور کمر به دور لگن (WHR)، شاخص مقاومت به انسولین (HOMA-IR) و اینترلوکین6 در همه ی گروه های تجربی کاهش معناداری داشت (05/0P<). نتایج حاکی از کاهش معنادار سطوح کمرین در گروه های تجربی 1 (001/0P=) و 2 بود (001/0P=). بین تغییرات کمرین با تغییرات BMI، HOMA-IR، WHR و اینترلوکین6، همبستگی معناداری مشاهده گردید (05/0P<).
با توجه به رابطه ی کمرین با مقاومت به انسولین و نیز تاثیرپذیری آن ها از تمرین هوازی و محدودیت کالریک، ممکن است، کاهش سطوح آن نقش ویژه ای در کاهش مقاومت به انسولین، ایفا نماید.