بررسی توصیفی خصوصیت تاب آوری و نقش آن در فرآیند انطباق مبتلایان به دیابت نوع دو مراجعه کننده به انجمن دیابت شهر شیراز

تاب آوری مفهومی مهم در فهم فرآیند انطباق و یادگیری روش های سازگاری در مبتلایان به دیابت است. ارزیابی بهنگام این خصیصه در مداخلات کاردرمانی این افراد ضرورت دارد، لذا هدف از مطالعه حاضر بررسی توصیفی خصوصیت تاب آوری در مبتلایان به دیابت و فهم نقش آن در کیفیت ویژگی های انطباقی این افراد بود.
مواد و پژوهش حاضر مقطعی بود. نمونه گیری به صورت آسان در دی ماه 1392 از میان افراد مبتلا به دیابت مراجعه کننده به انجمن دیابت شیراز انجام شد. اطلاعات با استفاده از مقیاس تاب آوری کانر-دیویدسون جمع آوری شد. سه گروه افراد با سطح تاب آوری کم، متوسط و زیاد از منظر ویژگی های انطباقی شامل انگیزه پیشرفت، اعتماد بنفس، سخت کوشی و سازش پذیری به کمک آزمون تحلیل واریانس (ANOVA) مورد بررسی مقایسه ای قرار گرفتند.
70 نفر واجد شرایط با میانگین سنی 7/10±51 شامل 24 مرد و 56 زن ارزیابی شدند. میانگین نمره تاب آوری در جمعیت مورد مطالعه 7/17±5/61 بدست آمد. افراد با سطوح تاب آوری کم، متوسط و زیاد در ویژگی های انگیزه پیشرفت (9/69=F ؛ 001/0>P)، اعتماد بنفس (3/81=F ؛ 001/0>P)، سخت کوشی (9/46=F ؛ 001/0>P) و سازش پذیری (6/75=F ؛ 001/0>P) با یکدیگر اختلاف معنی داری داشتند.
از یافته ها چنین بر می آید که افراد با سطوح تاب آوری کم، متوسط و زیاد دارای ویژگی های انطباقی متفاوتی بودند. بنابراین سطح تاب آوری در مبتلایان به دیابت می تواند تعیین کننده کیفیت انطباق این افراد با عارضه دیابت باشد.