اثربخشی زوج درمانی مشارکتی بر الگوهای ارتباطی و صمیمیت زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهربهبهان

صمیمیت یک مشخصه ی کلیدی و مهم روابط زناشویی و از ویژگی های بارز یک ازدواج موفق بشمار می آید، همچنین الگوهایی ارتباطی می توانند میزان رضایت زناشویی را تعیین نمایند. هدف تحقیق تعیین اثربخشی زوج درمانی مشارکتی بر الگوهای ارتباطی و صمیمیت زوجین مراجعه کننده به مراکز مشاوره شهربهبهان بود.

در این پژوهش از طرح آزمایشی تک موردی که آزمایش تک آزمودنی هم گفته می شود و از نوع آزمایش بالینی است، استفاده شد. این طرح انواع مختلفی دارد (AB، ABAB، خط پایه چندگانه و طرح های تغییر ملاک) که در پژوهش حاضر از طرح خط پایه چندگانه ناهمزمان استفاده شد. برخلاف طرح های مقایسه گروهی با اندازه های زیاد، این طرح بر سطوح فردی تمرکز می کند و نه بر تفاوت های میانگین در پیش آزمون و پس آزمون. امتیاز دیگر این طرح این است که به آزمودنی های کمتری نیاز است و زوج ها طی خط پایه، درمان و پیگیری در چند نوبت پرسشنامه های صمیمیت و الگوهای ارتباطی را تکمیل کردند. روش نمونه گیری هدفمند- داوطلب بود. جامعه آماری پژوهش، شامل کلیه زوج های آشفته مراجعه کننده به کلینیک های روان شناختی شهربهبهان بودند. از بین این زوج ها ، 3 زوج براساس ملاک های ورود و خروج انتخاب شدند برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل دیداری (رسم نمودار)، معنی داری بالینی (شاخص تغییر پایا و مقایسه هنجاری) و همین طور فرمول درصد بهبودی استفاده شده است.

نتایج نشان دادکه زوج ها در مرحله درمان در متغیر صمیمیت (95/30%) و الگوی ارتباطی سازنده متقابل (05/47%) بهبود را تجربه و در الگوی ارتباطی توقع –کناره گیری (57/29%) و الگوی ارتباطی اجتنابی متقابل (64/33%) کاهش را نشان دادند. همچنین تحلیل داده ها با استفاده از مقایسه هنجاری نشان داد که زوج های شرکت کننده بعد از درمان از زوج های بهنجار قابل تمایز نیستند.

نتایج این پژوهش نشان داد زوج درمانی مشارکتی می تواند باعث افزایش صمیمیت و الگوهای ارتباطی سازنده و کاهش الگوهای ارتباطی توقع –کناره گیری و اجتنابی و در نتیجه باعث کاهش آشفتگی در زوج های مراجعه کننده شود.