بررسی اثربخشی برنامه های درمانی مرکز اقامتی اجباری بر رضایت از زندگی، تنظیم هیجانی و سلامت روان در افراد با اختلال سوء مصرف مواد

پژوهش حاضر، بررسی اثربخشی برنامه های درمانی در مراکز اقامتی اجباری بر رضایت از زندگی، تنظیم هیجانی و سلامت روان در افراد با اختلال سوء مصرف مواد در سطح شهرستان ساری بود. نمونه های این بررسی در دو مرکز اقامتی اجباری (دولتی) و مراکز غیر دولتی (کمپ ها) به سر می بردند.
مطالعه از نوع شبه آزمایشی با طرح پیش آزمون-پس آزمون برای هر یک از گروه ها بود. جامعهٔ آماری شامل تمامی مردان وابسته به مواد، مستقر در مرکز اقامتی (دولتی) و مراکز غیر دولتی درمان (کمپ ها) در شهرستان ساری در نیمهٔ دوم سال 1393 و نیمهٔ اول 1394 بود. از هر گروه 130 نفر به شیوهٔ نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. هر دو گروه از نظر سن، تحصیلات با یکدیگر همتا شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های تنظیم هیجانی، سلامت روان، و رضایت از زندگی استفاده شد. داده ها با روش آماری آنالیز کوواریانس با طرح پیش آزمون-پس آزمون تحلیل شد.
نتایج نشان داد اختلاف معناداری بین میانگین نمرات متغیرهای رضایت از زندگی، سلامت روان در قبل و بعد از مداخله در هر دو گروه وجود دارد؛ اما در متغیر تنظیم هیجانی، این اختلاف معنادار تنها در گروه دولتی در قبل و بعد از مداخله دیده شد (0٫05>p). همچنین بین هر دو گروه در متغیرهای رضایت از زندگی، سلامت روان اختلاف معنادار بعد از مداخله مشاهده شد (0٫05>p​) و در متغیر تنظیم هیجانی بعد از مداخله تفاوتی دیده نشد.
هر دو روش برنامه های درمانی (دولتی) و غیردولتی ارزش درمانی داشته و می توانند به عنوان مداخله ای مناسب در ارتقای رضایت از زندگی، تنظیم هیجانی و سلامت روان به کار روند.