شکل گیری و دگرگونی مفهوم فضای عمومی در سکونتگاه های خودانگیخته پیرامونی کلانشهر تهران (نمونه موردی: اسلامشهر)

از آنجا که حیات شهر در گرو حضور و رونق فضاهای عمومی معنا می یابد، کیفیت چنین فضاهایی، به عنوان معیار کیفیت زندگی شهری به طور عام و در شهرهای «خودانگیخته» به عنوان معیار تکوین مفهوم شهر به طور خاص، بیش از پیش مد نظر گرفته است. لذا هدف از انجام این پژوهش، بررسی و تحلیل شیوه شکلگیری و دگرگونی فضاهای عمومی سکونتگاه های خودانگیخته، در ارتباط با نحوه زندگی ساکنان آن در طول دوره های مختلف زیست می باشد. برای مطالعه موردی نیز مجموعه زیستی اسلامشهر، به عنوان بزرگترین و قدیمی ترین سکونتگاه خودانگیخته پیرامونی تهران که سابقه مطالعاتی روشنی در مورد آن وجود دارد، برگزیده شده است. در این میان این سکونتگاه با تولید و گسترش نمونه های متفاوتی ار فضاهای عمومی گامهای بلندی را در جهت افزایش کیفیت زندگی ساکنان و حرکت به سوی ایجاد یک زندگی شهری پایدار برداشته است. در این پژوهش نیز این امر، با تکیه بر بازخوانی روند شکلگیری و دگرگونی فضاهای عمومی اسلامشهر، در ارتباط با دگرگونی های اجتماعی این کانون، مورد توجه واقع شده، و نتایج قابل توجهی را ارائه نموده است.
بر این اساس، سعی بر آن بوده تا از طریق ملحوظ داشتن مفاهیم و انگاره هایی هم چون: زندگی روزمره، تعاملات اجتماعی، معاشرت و مردم آمیزی، روابط چهره به چهره و... تصویر و تصور بیش و کم روشن از فضاهای عمومی در اسلامشهر ارائه شود. با عطف به پژوهشهای میدانی، روایتی توصیفی-تحلیلی از محتوا و کالبد فضاها و مکانهای اسلامشهر در قالب سه گونه اصلی (فضاهای شهری، فضاهای مذهبی، فضاهای سبز) و یک گونه فرعی (فضاهای غیررسمی و بالقوه) ارائه شده است.