بررسی تاثیر سطوح ریسک و جبران بر روی نتایج ارزیابی قابلیت اراضی در محیط فازی (مطالعه موردی: زیر حوضه پلاسجان)

بهترین راه حفاظت از تنوع زیستی و ساختار و کارکرد یک منطقه، شناسایی نواحی با قابلیت حفاظتی است. در این مطالعه برای تهیه نقشه قابلیت حفاظت اراضی زیر حوضه آبخیز پلاسجان، به روش دلفی لایه های اطلاعاتی مورد نیاز تعیین، نمودار سلسله مراتبی مطالعه ترسیم و وزن معیارها به روش فرآیند تحلیل سلسله مراتبی (AHP) محاسبه شد. نقشه لایه های مورد نیاز تهیه، پیش پردازش های لازم بر روی آن ها انجام و تمامی معیارها با استفاده توابع متناسب فازی محدودیت ها به صورت صفر و یک، استاندارد گردید. قابلیت حفاظت اراضی منطقه با استفاده از ارزیابی چند معیاره (MCE) به روش ترکیب خطی وزنی (WLC) با ریسک متوسط و قابلیت جبران بالا و میانگین وزنی رتبه بندی شده (OWA) با ریسک و قابلیت جبران تعریف شده متوسط مشخص گردید. روی هم اندازی نقشه کاربری و پوشش اراضی منطقه بر روی نقشه های قابلیت حفاظت، نشان داد نتایج روش WLC به دلیل جبران حداکثر، خوش بینانه بوده اما نتایج روش OWA با ریسک و جبران متوسط، متناسب با شرایط فعلی سرزمین و واقع بینانه تر بود. در نتیجه در مدل WLC و OWA به ترتیب، 9/33 و 16/13 درصد به مناطق با قابلیت متوسط و 5/16 و 26/12 درصد به طبقه با قابلیت حفاظتی زیاد اختصاص داده شده است. مقایسه نقشه های تهیه شده از وضعیت فعلی منطقه با استفاده از تصاویر ماهواره ای، نقشه قابلیت حفاظت اراضی منطقه و توجه به لزوم حفاظت از ساختار و کارکرد منطقه، در هر دو روش، لزوم اصلاح مرزهای مناطق تحت حفاظت را نشان داد.