نشانگرهای زیستی ساختاری و متابولیتی در مالتیپل اسکلروز

مالتیپل اسکلروز یک دوره مزمن پیشرونده بیماری است که باعث گسترش مسیرهای پاتولوژیکی تخریب نورونی مانند آسیب نوروآکسونی، آپوپتوز و گلیوز می شود. به علت پیچیدگی مکانیسم های دخیل در پاتوفیزیولوژی بیماری مالتیپل اسکلروز یافتن نشانگرهای زیستی معتبر بسیار دشوار است. با این حال یافتن نشانگرهای زیستی موثر که از حساسیت بالایی برخوردار هستند و قادر به تعیین سطح فعالیت و دوره بیماری باشد ضروری است. امروزه چندین نشانگر زیستی با تاثیر بالا در طراحی درمان اولیه، ارزیابی پاسخ به درمان های دارویی و تشخیص زودرس و تشخیص مراحل مختلف بیماری معرفی شده اند. هدف از این مطالعه مرور نشانگرهای زیستی مختلف شناخته شده در تشخیص مالتیپل اسکلروز است.
پیچیدگی بیماری مالتیپل اسکلروز و نقش مهم نشانگرهای زیستی در تشخیص بیماری مالتیپل اسکلروز منجر به تمرکز مطالعات مختلفی برای ارزیابی موثرترین نشانگرهای زیستی شده است. یافته ها حاکی از آنند که نشانگرهای زیستی مایع مغزی –نخاعی نسبت به نشانگرهای زیستی پلاسما معتبرترند. نشانگرهای زیستی مایع مغزی –نخاعی تحت تاثیر ریتم سیرکاردین قرار نمی گیرند و در فضای زیر عنکبوتیه در گردش هستند که در تماس نزدیک با آسیب های سیستم عصبی و التهابی در بیماری مالتیپل اسکلروز هستند. در میان نشانگرهای زیستی ساختاری، تصویربرداری رزونانس مغناطیسی پرکاربردترین روش ها در تشخیص بیماری مالتیپل اسکلروز می باشد.