سیاست های توسعه ای ناپایدار؛ تخریب محیط زیست و تهدید امنیت انسانی در ایران

امنیت زیست محیطی یکی از ابعاد مهم امنیت انسانی است. دغدغه اصلی امنیت زیست محیطی، تاکید بر پایداری سیاست های توسعه ای به معنای سازگاری این سیاست ها با محیط زیست و حقوق نسل های آینده است. از آنجایی که بخش مهمی از تهدیدها علیه امنیت انسانی در حوزه مسائل زیست محیطی رخ می دهد، پژوهش حاضر ضمن تاکید بر رابطه امنیت زیست محیطی با امنیت انسانی، و پرداختن به علل و عوامل تهدید امنیت انسانی، به این پرسش پاسخ داده است که چگونه تخریب محیط زیست در ایران باعث تهدید امنیت انسانی شده است؟ پژوهش حاضر با فرض ناپایداری سیاست های توسعه ای در حوزه های مختلف اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی نشان می دهد که، اتخاذ سیاست های توسعه ای ناپایداری همچون: 1. گسترش شهرنشینی 2. افزایش جمعیت 3. فرهنگ مصرف گرایی و تاکید بر رشد تولید بدون توجه به پیامدهای آن و 4. سرمایه گذاری در گسترش فن آوری های ناسازگار با محیط زیست، باعث شده است تا با مصرف سوخت های فسیلی بیشتر و استفاده بی رویه از منابع مختلف زیست محیطی، آلودگی فزاینده و تخریب گسترده تری در محیط زیست به وجود آید که نتیجه آن با توجه به وابستگی شدید انسان به محیط زیست، تهدید امنیت انسانی بوده است.