جلوه های امر نشانه ای در ساحت نمادین: خوانش گفتمان جنون در سه تراژدی برجسته ی ویلیام شکسپیر از دیدگاه جولیا کریستوا

مضمون جنون و جلوه های آن از دیرباز در آثار ادبی به اشکال مختلف ترسیم و توصیف شده است. شکسپیر یکی از نویسندگانی است که این پدیده را در تعدادی از تراژدی های خود از طریق آفرینش و معرفی چند شخصیت پیچیده بازنمایی کرده است. پرداخت و برداشت او از این پدیده را بسیاری از منتقدان نوآورانه و به دور از باورهای سنتی و پنداشت های رایج می دانند. از همین رو می توان این عارضه و شخصیت های مجنون در آثار او را بر مبنای نظریه های معاصر بررسی و تحلیل نمود. شکسپیر به ویژه زبان شاخصی برای شخصیت های مجنون تراژدی های خود ابداع می کند که بازتاب وضعیت روانی آن هاست. در این جستار، گفتار چهار شخصیت در سه تراژدی برجسته ی شکسپیر – هملت، شاه لیر، و مکبث – از دیدگاه جولیا کریستوا بر اساس نظریات زبان شناختی او در مورد خصلت نشانه ای و نمادین زبان تحلیل خواهد شد، با این پیش فرض که گفتمان جنون در این نمایشنامه ها حاصل هجوم وجه نشانه ای به وجه نمادین زبان است.