تاثیر 2 هفته تمرین شنا بر بیان پروتئین آیریسین ناحیه کمری نخاع در موش های صحرایی مبتلا به درد نوروپاتی

آیریسین مایوکاینی است که به نظر می رسد پلی میان تعامل بین عضله اسکلتی و دیگر بافت ها باشد. هم زمانی حضور آیریسین و آنزیم گلوتامات دکربوکسیلاز در سلول های پورکینژ مخچه و نقش این آنزیم در تبدیل میانجی عصبی تحریکی گلوتامات به میانجی عصبی مهاری گابا موجب گردید تا در پژوهش حاضر، نقش احتمالی آیریسین در فرآیند درد مورد بررسی قرار گیرد. 40 سر موش صحرایی نر بالغ نژاد ویستار (دامنه وزنی 20±180 گرم) به 5 گروه تقسیم شدند: 1) گروه القای نوروپاتی با مدل CCI و تمرین شنا (CCIST2) ؛ 2) گروه القای نوروپاتی با مدل CCI بدون تمرین شنا (CCI) ؛ 3) گروه سالم با تمرین شنا (ST2) ؛ 4) گروه کنترل سالم بدون تمرین شنا و 5) گروه شم جراحی CCI (Sham). گروه های CCIST2 و CCI متحمل آسیب عصبی محیطی به وسیله زدن چهار گره شل بر روی عصب سیاتیک شدند. پروتکل تمرینی شنا شامل 2 هفته (5 روز در هفته به مدت 30 تا 60 دقیقه) بود. بیان پروتئین آیریسین از قطعه L4 تا L6 نخاعی به وسیله تکنیک وسترن بلاتینگ مورد سنجش قرار گرفت. یافته های پژوهش: میزان بیان آیریسین در گروه های تمرینی CCIST2 (P=0. 039) و ST2 (P=0. 016) از گروه CCI کمتر بود. ولی هیچ اختلاف معناداری بین دو گروه تمرینی وجود نداشت. بحث و نتیجه گیری: چنان چه نقشی مشابه با آن چه که در بافت چربی روی می دهد را در سیستم عصبی برای آیریسین متصور شویم، کمتر بودن میزان آیریسین در گروه های تمرینی از این جهت که نیاز کمتری برای کاهش تولید ATP به عنوان یک میانجی عصبی تحریکی در نخاع بوده است را می توان توجیه کرد.