بررسی اثر نانوذره مس بر زنده مانی و مهاجرت سلول های کراتینوسیت

اپیتلیال زایی نقش مهمی در ترمیم زخم های پوستی ایفا می کند. تاخیر در اپیتلیال زایی مجدد منجر به ایجاد زخم مزمن می شود. روش های درمانی متعددی بر پایه پیوند وجود دارد که شامل محدودیت هایی مانند کمبود دهنده قابل دسترس، انتقال بیماری و رد پیوند می باشد. استفاده از نانوذرات مانند مس به دلیل هزینه پایین، نسبت سطح به حجم بالا، سطح کافی برای جذب و واکنش پذیری بالاتر نسبت به مواد بزرگتر مورد توجه قرار گرفته است. از آن جایی که اپیتلیال زایی شامل مهاجرت و تکثیر سلول های کراتینوسیت به جایگاه زخم می باشد، این پژوهش با هدف بررسی اثر نانوذره مس بر زندمانی و مهاجرت سلول کراتینوسیت انجام گرفت. در این مطالعه تجربی که در پژوهشگاه رویان (شهر تهران) در مهر و آبان 1396 انجام شد، نانوذره مس با غلظت های (1، 10، μmol 100) و اندازه های (40 و nm 80) را بر روی سلول های کراتینوسیت (که از ناحیه ختنه گاه نوزادان 10 روز تا یک ماهه جمع آوری شد) اثر داده، سپس زندمانی سلول ها در بازه زمانی 24، 48 و 72 ساعت با استفاده از تست MTS و مهاجرت سلولی با تست Scratch بررسی شد. نانوذره مس در اندازه های 40 و nm 80 با غلظت های 1، 10، μmol 100 پس از 24 ساعت غیرتوکسیک بوده و سبب افزایش مهاجرت سلولی شد. همچنین پس از 72 ساعت در اندازه nm 80 و غلظت μmol 1 سبب افزایش تکثیر سلول های کراتینوسیت شد. یافته های حاصل از این مطالعه نشان داد، نانوذره مس در غلظت μmol 1 و اندازه nm 80 سبب افزایش مهاجرت و تکثیر سلول های کراتینوسیت شده است.