ارزیابی اثر اورسولیک اسید در مقایسه با ایبوپروفن و دگزامتازون در مدل سینوویوسیت برای استئوآرتریت در شرایط Ex Vivo

استئوآرتریت شایع ترین بیماری مفصلی در دنیا است و در گذشته به عنوان یک بیماری دژنراتیو مفصلی شناخته می شد که مشخصه آن تغییر شکل غضروف و ایجاد استخوان های جدید در لبه های مفصل بود. اما این بیماری تنها یک بیماری دژنراتیو نبوده بلکه ناشی از یک پدیده فعال بیومکانیکی، بیوشیمیایی و سلولی می باشد. درمان های رایج این بیماری همراه با عوارض جانبی مانند بروز زخم های پپتیک، خونریزی دستگاه گوارش، مسمومیت های کبدی و عوارض کلیوی می باشد. لذا برآن شدیم اثرات احتمالی ضد التهابی اسید اورسولیک، ماده موثره اصلی عصاره کلروفرمی گیاه مریم گلیSalvia officinalis L. را بر میزان بیان سایتوکاین های پیش التهابی که در استئوآرتریت مهم هستند، بررسی نماییم. هدف اصلی از این تحقیق کاهش بیان سایتوکاین های پیش التهابی در مدلی شبیه استتئوآرتریت در شرایط ex-vivo می باشد. از سلول های THP-1 و سلول های سینوویوسیت به عنوان مدلی شبیه به بیماری استئوآرتریت استفاده کردیم. پس از تیمار سلول ها توسط LPS (افزایش بیان سایتوکاین پیش التهابی) ، و سپس تیمار توسط اسید اورسیلیک انجام شد. از DMSO (دی متیل سولفو اکساید) به عنوان حلال و شاهد منفی و از دگزامتازون و NSAID به عنوان شاهد مثبت استفاده شد. اسید اورسولیک با غلظتμg/ml 1 باعث کاهش بیان سایتوکارین های پیش التهابیTNF-α, iL-1β, iL-18, iNOS و COX-2 در مدلی شبیه به استئوآرتریت می شود. نتایج به دست آمده از این تحقیق نشان می دهد که اسید اورسیلیک از طریق کاهش بیان سایتوکارین های پیش التهابی در مدلی شبیه به استئوآرتریت می تواند باعث روند بهبودی بیماری شود و برای این منظور 70 بررسی آن در شرایط in-vivo توصیه می شود.