پیش بینی امید به زندگی بر اساس خودکارآمدی و سازگاری عاطفی، اجتماعی و آموزشی در دانش آموزان آهسته گام دبیرستانی

پژوهش حاضر با هدف پیش بینی امید به زندگی دانش آموزان آهسته گام بر اساس خودکارآمدی و سازگاری عاطفی، اجتماعی و آموزشی انجام شد. این پژوهش از نوع همبستگی بود. جامعه آماری شامل همه دانش آموزان آهسته گام دبیرستانی (15 تا 18 ساله) شهر تهران بود که از بین آنان 90 دانش آموز با روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند. همه آنها مقیاس امید میلر (1988) ،پرسشنامه خودکارآمدی شرر، مادوکس، مرکندانت، پرتیس دون، جاکوبز و راجرز (1982) و پرسشنامه سازگاری دانش آموزان دبیرستانی سینها و سینگ (1993) را تکمیل کردند. داده ها با استفاده از روش تحلیل رگرسیون گام به گام تحلیل شدند. نتایج نشان داد که خودکارآمدی و سازگاری عمومی، عاطفی، اجتماعی و آموزشی با امید به زندگی ارتباط مثبت و معنادار دارد. خودکارآمدی و سازگاری عمومی، عاطفی، اجتماعی و آموزشی توانستند 45 درصد از واریانس امید به زندگی دانش آموزان آهسته گام را پیش بینی کنند و خودکارآمدی بیشترین نقش را در پیش بینی امید به زندگی داشت. بنابراین، متغیرهایی مانند خودکارآمدی و سازگاری عاطفی، اجتماعی و آموزشی در پیش بینی امید به زندگی نقش حیاتی دارند.