نقش زیباشناسی باغ ایرانی در پایداری اجتماعی پارک های معاصر تهران

با توجه به رشد سریع جمعیت در کلان شهرهایی همچون تهران و به تبع آن افزایش توسعه شهری و ساخت و ساز، پهنه های طبیعی و فضاهای سبز موجود در بافت این شهرها بطور چشمگیری کاهش یافته است. وجود طبیعت در محیط شهری و نیاز انسان به تعامل با طبیعت از ضروریاتی است که در شهرسازی مدرن نادیده گرفته شد. این مسئله چالش های جدیدی را در جوامع شهری در مقیاس جهانی مطرح نمود. این روند که با شهرنشینی گسترده پس از انقلاب صنعتی در قرن نوزدهم آغاز شد، در قرن بیستم شدت گرفت، کاهش حضور طبیعت در شهر، و در نتیجه نگرانی های شهروندان را نسبت به اهمیت حفظ سرمایه های طبیعی در محیط شهری و تاثیر آن در جنبه های مختلف زندگی را بدنبال داشت. پس از آن خلق پارک های شهری و فضاهای سبز با هدف جبران این کمبود و افزایش کیفیت زندگی در شهرهای مدرن در قالب جنبش پایداری ایجاد شد و نقش اینگونه فضاها با توجه به اهداف توسعه پایدار به عنوان یک چارچوب استراتژیک که پایداری اجتماعی، اقتصادی و زیست محیطی را در نظر می گیرد، دارای اهمیت ویژه ای شد. اما تجربه های بعدی نشان داد که صرفا ایجاد پارک های شهری بدون در نظر گرفتن کیفیت و هویت مندی آنها نمی تواند راه حلی برای بحران موجود باشد. نیاز ساکنین شهرهای مدرن به ارتباط بیشتر با طبیعت در قالب زندگی روزمره ضرورت خلق فضاهایی که شهروندان به آن احساس تعلق بیشتری داشته باشند و به استفاده از این گونه فضاها ترغیب شوند را آشکار ساخته است. در این پژوهش بازنگری در اصول زیبایی شناسی کهن الگوی باغ ایرانی و به کار بستن آنها در طراحی فضای پارک های شهری معاصر، به عنوان یک راه حل جایگزین و راهکاری برای نزدیک شدن به پایداری اجتماعی و اقتصادی فضاهای سبز عمومی شهری مورد مطالعه، تحلیل و بررسی قرار گرفته است. نتایج بررسی نشان می دهد که اصول بنیادی طراحی باغ ایرانی می تواند تاثیر مفیدی در حس تعلق به مکان و فضای سبز شهری ایجاد کنند.