بیولوژی لوسمی مزمن لنفوسیتی، تشخیص و درمان های جدید

لوسمی مزمن لنفوسیتی (CLL) یا بدخیمی لنفوسیت های CD5+ شایع ترین لوسمی در بین بزرگ سالان محسوب می شود. تشخیص آزمایشگاهی این بیماری نیاز به شمارش سلول های خونی، اسمیر خونی و ایمونوفنوتایپینگ سلول های لنفوییدی دارد. مشخصه دیگر بیماری تجمع سلول های B CD5+ در خون محیطی و مغز استخوان و گره های لنفاوی می باشد. سیر بالینی CLL یکنواخت نیست، برخی از بیماران بلافاصله پس از تشخیص نیاز به درمان دارند و برخی دیگر تا سالیان زیاد پس از تشخیص نیازی به درمان ندارند. بیشتر بیمارانی که در مراحل پیشرفته بیماری (Binet یا Rai) هستند نیاز به درمان فوری دارند. افزون بر تعاملی که بین سلول های توموری CLL وجود دارد، سلول های CLL با انواع سلول های غیرتوموری ازجمله استرومال سل مغز استخوان (BMSC)، سلول های شبه پرستار (NLCs)، سلول های دندریتیک فولیکولاری (FDC)، سلول های اندوتلیال و سلول های T در ارتباط هستند. سیگنال های دریافتی از این سلول ها نقش مهمی در پاتوژنز CLL دارد. چندین فاکتور شامل موتاسیون Immunoglobulin variable region heavy chain (IGVH)، تغییرات ژنتیکی، سن بیمار و وجود اختلالات دیگر در تعیین استراتژی نوع درمان ارزشمند است. درمان های موجود شامل شیمی درمانی، ترکیب شیمی درمانی و ایمونوتراپی، داروهایی که سیگنالینگ سلول B را مورد هدف قرار می دهند و مهارکننده های آپوپتوز مانند BCL2 می باشد. شناخت بیولوژی CLL در شناسایی بیماران در معرض خطر، استفاده از داروها و روش های درمانی مناسب برای بیماران با اهمیت است. در این مقاله ضمن بررسی ریزمحیط اطراف تومور (Microenvironment) و اختلالات ژنتیکی موجود در سلول های توموری CLL چندین روش تشخیصی و درمانی جدید مورد بحث قرار گرفته است.