سنجش آگاهی مربیان بهداشت مدارس ابتدایی شهر سنندج در مواجهه با آسیب های دندانی در سال 97-1396

آسیب به دندان های شیری و دائمی موجب به خطر افتادن سلامت دهان و دندان کودک می شود و مشکلات منحصر به فردی در درمان ایجاد می کند. از آنجا که پیش آگهی آسیب، رابطه نزدیکی با مدیریت صحیح و فوری بعد از وقوع حادثه دارد و در بیشتر موارد مربیان بهداشت اولین افراد در تماس با کودکان هستند، آگاهی آن ها از نحوه برخورد با این صدمات نقش مهمی در پیشگیری و درمان دارد. هدف از انجام این پژوهش، سنجش آگاهی مربیان بهداشت مدارس ابتدایی شهر سنندج در مواجهه با آسیب های دندانی در سال 1396 بود. در این مطالعه توصیفی- مقطعی، پس از مشاوره با آموزش و پرورش، کلیه مربیان مدارس ابتدایی شهر سنندج که 59 نفر بودند، شناسایی شدند. پس از تکمیل پرسشنامه، اطلاعات گرد آوری شده و برای تجزیه و تحلیل داده ها نرم افزار SPSS20 مورد استفاده قرار گرفت. به منظور آزمون فرضیه های پژوهش، از رگرسیون چند متغیره و آزمون های نان پارامتریک ضریب همبستگی اسپیرمن، من- ویتنی و کروسکال والیس استفاده شد. میانگین نمره آگاهی 59 مربی بهداشت 41/3±02/14 و نمره آگاهی زنان بالاتر بود. بین نمره آگاهی با سن، سابقه کار و میزان تحصیلات ارتباط آماری معنی داری وجود نداشت (05/0P>). در این مطالعه نمره آگاهی افراد با تجربه مواجهه با فرد دچار آسیب و مربیانی که دوره آموزشی را گذرانده اند بیشتر از سایر افراد بود، هر چند از لحاظ آماری تفاوت معنی داری مشاهده نشد (05/0P>). نتایج نشان دهنده آگاهی ناکافی مربیان در مورد مدیریت آسیب های دندانی و لزوم کاربرد استراتژی هایی برای بهبود دانش مربیان در این زمینه است. از آنجا که افزایش آگاهی موجب پیش آگهی مطلوب تر در صدمات دندانی می شود، برگزاری دوره های آموزشی جهت افزایش آگاهی مربیان امری ضروری می باشد.