تاثیر نوع تمرین ورزشی بر سطوح 8 - اکسو گوانین DNA گلیکوسیلاز و میزان 8- هیدروکسی، 2- داکسی گوآنوزین بافت کبد و مغز موش های صحرایی

گونه های اکسیژن واکنشی (ROS) موجب آسیب اکسایشی پروتئین ها، لیپیدها و ساختارهای ژنومی می شود. مطالعات نشان داده-اند که تولید ROS در طی ورزش شدید افزایش می یابد. هدف مطالعه حاضر بررسی اثرات دو نوع تمرین ورزشی سرعتی و استقامتی روی سطوح 8 - اکسو گوانین DNA گلیکوسیلاز (1OGG) و میزان 8- هیدروکسی، 2- داکسی گوآنوزین (OHdG8) بافت کبد و مغز موش های صحرایی نر ویستار بود. بدین منظور، 24 موش صحرایی نژاد آلبینو ویستار بالغ به طور تصادفی در سه گروه تمرین استقامتی، تمرین سرعتی و کنترل غیرفعال تقسیم شدند. موش ها در گروه تمرین استقامتی و سرعتی برای 6 هفته، 6 جلسه در هفته، با شدت 80 تا 100 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی روی نوارگردان دویدند. سطوح 1OGG و OHdG8 به روش ساندویچ الایزا اندازه گیری شد. داده ها با استفاده از روش تحلیل واریانس یک طرفه در سطح 05/0 > P ارزیابی شدند. نتایج نشان داد که هر دو نوع تمرین سرعتی و استقامتی موجب افزایش معنی دار سطوح 1OGG بافت های مغز و کبد می شود. تمرین سرعتی موجب افزایش بیشتر سطوح 1OGG مغز نسبت به تمرین استقامتی شد. با وجود این، تمرینات سرعتی و استقامتی تاثیری معنی داری بر سطوح OHdG8 بافت مغز و کبد نداشت. سطوح 1OGG با OHdG8 به طور منفی و معنی دار همبسته بودند. به طور کلی، تمرینات ورزشی سرعتی و استقامتی از طریق افزایش محتوای 1OGG از آسیب اکسایشی ساختارهای ژنومی جلوگیری می کند.