رابطه توانمند سازی مددکاران اجتماعی با بهره وری شغلی آنان (خدمات سیار اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی در سراسر کشور - 1393 )

هدف این پژوهش، شناخت رابطه توانمندسازی مددکاران اجتماعی شاغل در خدمات سیار  اورژانس اجتماعی در کل کشور با بهره وری شغلی ایشان است. نمونه شامل 158 نفر از مددکاران اجتماعی شاغل در خدمات سیار اورژانس اجتماعی سازمان بهزیستی در سراسر کشور است، که با روش نمونه گیری از تصادفی سیستماتیک یا نظام مند در سطح کشور انتخاب شده اند.
جهت بررسی مولفه های توانمندسازی و بهره وری شغلی از پرسشنامه استاندارد شده توانمندسازی اسپریتزر و میشرا (1995) و پرسش نامه بهره وری شغلی هرسی و گلداسمیت (1980) استفاده شده است. پایایی هر دو پرسش نامه با استفاده از ضریب آلفای کرونباخ به ترتیب 798/0 و 880/0 تایید گردید. اعتبار هر دو پرسشنامه هم از طریق روش اعتبار محتوایی CVR تایید شد. در این پژوهش متغیر مستقل توانمندسازی با 5 مولفه و 15 سوال و همچنین مشخصات دموگرافیک با 5 سوال و متغیر وابسته بهره وری شغلی با 7 مولفه و 26 سوال می باشد. مجموع مولفه های متغیرهای مستقل با متغیر وابسته بررسی شده است. تجزیه و تحلیل آماری سوال های پژوهش با توصیف های تک متغیره و دو متغیره،آزمون ضریب همبستگی اسپیرمن، آزمون تاوکندالC ، آزمون تعقیبی میانگین، آزمون تعقیبی Bonferroni و تحلیل چند متغیره رگرسیون انجام شد. نتایج پژوهش نشان داد که بین متغیر توانمندسازی و متغیر بهره وری شغلی رابطه معناداری وجود دارد. ولیکن در تحلیل چند متغیره رگرسیون نشان داده شده از بین 5 مولفه توانمندسازی (احساس شایستگی، احساس استقلال، احساس موثر بودن، احساس اعتماد و احساس معناداری) به ترتیب بیشترین متغیری که قابل پیش بینی بر ارتقای بهره وری شغلی است احساس استقلال با (42/0درصد) و احساس اعتماد با (35/0درصد) می باشد. مولفه معناداری با 048/0 درصد قابل تعمیم نبوده و مولفه های احساس شایستگی و احساس موثر بودن هم منفی هستند. بررسی مشخصات دموگرافیک هم نشان داد که هیچ یک از این مشخصه ها (سن، جنسیت، میزان تحصیلات، رشته تحصیلی و سابقه خدمت) بر روی ارتقای بهره وری تاثیر مثبتی نداشته بلکه همگی آن ها با ارقامی منفی نشان دهنده تاثیر معکوس بر ارتقای بهره وری هستند. اما همچنان اثر توانمندسازی بر ارتقای بهره وری قابل پیش بینی است.