سنجش نظام حکمروایی روستایی در دستیابی به حکومت محلی پایدار (مطالعه موردی ناحیه روستایی پیرامون کلان شهر کرج)

در سطح بین المللی توافق جمعی رو به رشدی وجود دارد که الگوی حکمروایی خوب برای دستیابی به توسعه انسانی پایدار و حکومت محلی مردم محور ضروری است. این مقاله در صدد ارزیابی و سنجش حکمروایی روستایی و شناخت عوامل موثر بر آن در ناحیه روستایی پیرامون کلان شهر کرج در دستیابی به حکومت های محلی در مرکز ایران است. مطالعه حاضر از لحاظ هدف و ماهیت کاربردی و از لحاظ روش پیمایشی است. جامعه آماری مورد پژوهش شامل 2 ناحیه روستایی کوچکتر تحت عنوان بخش است که تحت عنوان مدیران ناحیه کوچکتر با عنوان محلی بخشدار، 53 مدیر روستایی سکونتگاه روستایی با عنوان دهیار، 105 شورای اسلامی روستایی و  366 سرپرست خانوار روستایی است که بر اساس نمونه گیری طبقه بندی در طی فرایند چنده مرحله ای انتخاب شده اند. تحلیل و سنجش سطح و رتبه بندی حکمروایی در ناحیه روستایی مورد مطالعه از تکنیک های PROMETHEE و ANP استفاده شد. نتایج مطالعه طبق روش پرامتی نشان داد از 53 حکومت محلی مورد مطالعه  53 درصد دارای حکمروایی خوب ، 25 درصد دارای حکمروایی متوسط  و 22 درصد دارای حکمروایی ضعیف می باشند. همچنین بر اساس تکنیک ANP دهستان آدران بالاترین رتبه حکمروایی و دهستان کمال آباد پایین ترین رتبه حکمروایی را دارا می باشند. به طور کلی یافته های تحقیق نشان داد سطح حکمروایی در حکومت های محلی مورد مطالعه در حد مطلوبی می باشد.