نقش سمبولیک دریای کاسپین در شعر نیما یوشیج
بسیاری از شاعران ایرانی، به فراخور روحیه ی خود یا اجتماع، به طبیعت نگاه خاص داشته اند. در شعرهای قبل از ظهور نیما، نگاه عرفانی به طبیعت، بیشتر بوده و نقش سمبولیک عناصر طبیعت، در ادبیات عرفانی کاربرد پررنگی داشته است. اما علی اسفندیاری، نیما یوشیج، طبیعت ویژه ی شعری دارد. نیما شاعری طبیعت گراست و با نگاه ویژه اش به آن، سبک شخصی به وجود آورده است. سبک خاص نیما در سمبلیسم به جهان بینی فوق-العاده رسیده است که در آثار قبل یا بعد او، کمتر دیده می شود. او با سمبل قرار دادن دریای کاسپین، جنگل، کوهستان یوش و طبیعت بکر مازندران، رنج خود، هم فکران، هم عصران و همه ی مردم ایران را در شعر نشان داده و رسالت شاعری اش را تمام کرده است؛ رسالت شاعری نیما برابر است با رسالت ادبی، تاریخی و اجتماعی. این رسالت همه جانبه ی نیما، از آن جا نشات می گیرد که او در دامان طبیعت رشد کرده و با دریا و جنگل و... انس داشته است. وی شفای تمام دردهای بشری را در دل طبیعت، به خصوص دریای کاسپین و جنگل و کوهستان یوش می داند و به آن اعتقاد دارد و این نقش، در آثارش مشخص است. این پژوهش، با روش توصیفی- کتابخانه ای، سعی خواهد کرد در جهت شناساندن نگاه خاص نیما به دریای کاسپین و طبیعت اطراف او، گامی بردارد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.