تحلیلی بر رویکرد سبکی نسخه خطی شرح محبت نامه جامی

زبان فارسی و فرهنگ ایران همواره مشتاقانی در جهان داشته است و کشورهای دیگر از جمله شبه قاره هند از این زبان و فرهنگ تاثیر پذیرفته اند. نسخه خطی شرح محبت نامه که شرح و تفسیر یوسف و زلیخای جامی است، توسط محمد بن غلام بن محمد گهلوی در قرن سیزدهم هجری در هند نوشته شده است. در این مقاله کوشش شد تا افزون بر معرفی نسخه خطی شرح محبت نامه، با رویکرد بررسی سبک شناختی متون، به این پرسش کلیدی پاسخ داده شود. این اثر از نظر سبکی چه ارزش هایی دارد که آن را شایسته توجه بیشتر می کند؟ نگارنده پس از تصحیح نسخه ای از شرح محبت نامه، برای شناساندن هرچه بیشتر این شارح پارسی گوی، به بررسی سبک شناسانه این اثر در سه سطح زبانی، ادبی، و محتوایی پرداخته است. بررسی این نسخه نشان دهنده آن است که گهلوی، بر زبان فارسی تسلط قابل توجهی دارد و پیامد آن ترکیب سازی های بسیار و برجسته در شرح مثنوی یوسف و زلیخا جامی و استفاده فراوان از آرایه های ادبی (کنایه، تشبیه، استعاره و جناس...) است. این اثر، آیات و احادیث بسیاری را در خود جمع کرده است و همچنین شارح اشعار پرشماری را از شاعران پارسی گوی دیگر برای تبیین دقیق تر شرح ابیات مثنوی یوسف و زلیخا بیان کرده است.