اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی بر تمامیت خواهی زوجی و تمایزیافتگی زنان

هدف این پژوهش، تعیین اثربخشی آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی بر تمامیت خواهی زوجی و تمایزیافتگی زنان است. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و بر اساس طرح پیش آزمون پس آزمون و آزمون پیگیری با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان مراجعه کننده به سراهای محله منطقه یک شهر تهران بودند که به صورت فراخوان از طریق نصب آگهی در سراهای محله، افرادی که نمره بالاتر از میانگین نمرات زنان مراجعه کننده به سراهای منطقه یک شهر تهران در پرسش نامه تمامیت خواهی زوجی و نمره پایین تر از میانگین را در پرسش نامه تمایزیافتگی کسب کردند، انتخاب شدند و با توجه به ملاک های ورود و خروج به گروه نمونه، 20 نفر انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و کنترل جایگزین شدند (هر گروه 10 نفر). داده ها با استفاده از پرسش نامه های خودمتمایزسازی و تمامیت خواهی زوجی گردآوری شد. گروه آزمایش در 8 جلسه 90 دقیقه ای آموزش خودمتمایزسازی شرکت کردند. گروه آزمایش و کنترل در سه مرحله پیش آزمون، پس آزمون و پیگیری با استفاده از ابزارهای ذکر شده سنجش شدند و نتایج با استفاده از تحلیل واریانس آمیخته تجزیه و تحلیل شد. یافته ها نشان داد که آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی سبب افزایش تمایزیافتگی و مولفه های آن شده است. همچنین، این آموزش سبب کاهش ناهمخوانی (مولفه تمامیت خواهی) شده است؛ اما روی مولفه دیگر، یعنی استانداردهای بالا تاثیر معناداری نداشته است. می توان نتیجه گرفت که باید به آموزش خودمتمایزسازی بر اساس فرهنگ ایرانی به عنوان یک روش موثر در افزایش تمایزیافتگی و کاهش تمامیت خواهی زوجی، از سوی مشاوران و خانواده درمانگران توجه شود.