حق دسترسی به اطلاعات در «سیستم ثبت مالکیت صنعتی» ایران

غایت هر سیستم ثبت مالکیت صنعتی است که ابزاری برای «ارائه اطلاعات صحیح و دقیق» و «حمایت» فراهم کند. از مجموع این دو کارکرد سیستم ثبت مالکیت صنعتی تحت عنوان «حق دسترسی به اطلاعات» یاد می شود. با توجه به تنوع سیستم های ثبت مالکیت صنعتی چه در مرحله ثبت اولیه و چه در مرحله ثبت تغییرات و تحولات صورت گرفته بعدی (ثبت ثانویه)، این سوال مطرح می شود که کدام یک از این سیستم ها بهتر می توانند دستیابی به حق مزبور را ممکن سازند؟ و در نهایت «حق دسترسی به اطلاعات» در نظام ثبت مالکیت صنعتی ایران تا چه حد تامین شده است؟ در پاسخ به این پرسش ها، پژوهش حاضر با نگاهی تطبیقی و تحلیلی، دو بعد حق مزبور یعنی «جمع آوری اطلاعات و حقایق» و «بازیابی اطلاعات» را مورد توجه قرار داده و به این نتیجه دست یافته است که از میان دو سیستم ثبت اعلامی و ثبت تحقیقی موجود در مرحله ثبت اولیه، سیستم ثبت تحقیقی به علت «فرض اعتبار اطلاعات» می تواند حق دسترسی به اطلاعات را تامین کند و در خصوص سیستم های ثبت ثانویه نیز با پذیرش مفهومی از «ثبت مالکیت صنعتی» که مبتنی بر فهم گسترده ای از کارکردهای ثبت است و به دو روش ایجادی و تاییدی اعمال می شود، حق مزبور تامین می شود. نظام ثبت ایران با پذیرش سیستم ثبت تحقیقی در مرحله ثبت اولیه و سیستم ثبت تاییدی در مرحله ثبت ثانویه در قانون ث.ا.ط.ع. 1386 حق دسترسی به اطلاعات را در بعد «جمع آوری حقایق و اطلاعات» تامین کرده است. لکن در خصوص بعد دوم یعنی «بازیابی اطلاعات»، با وجود تامین آن در این قانون، نحوه اعمال آن با توجه به آیین نامه اجرایی دارای ایراد است.