مفهوم و مبانی قرارداد خودالزام گر و جایگاه آن در حقوق قراردادها
در دیدگاه سنتی، دولت تضمین کننده انحصاری اجرای قرارداد قلمداد می شود، اما قرارداد خودالزام گر مبتنی بر نظم درون ساختاری و مکانیسم های پیش دستانه اجرای قرارداد را تضمین می کند، بی آنکه اجرای قرارداد نیازمند استفاده از نهادهای خارج از قرارداد باشد. چنین قراردادی مبتنی بر «کارکردگرایی حقوقی» و رویکرد روان شناسانه نسبت به حقوق قراردادها شکل گرفته است که با تبیین علل فرصت طلبی طرفین تلاش می کند از طریق افزایش هزینه های خروج از قرارداد و نظارت مبتنی بر مبادله، ضمانت اجرای موثر تعیین کند. این مقاله تلاشی است به منظور رفع ابهام از مفهوم قرارداد خودالزام گر، بررسی تئوری های توجیه کننده و زمینه های استفاده از آن در روابط قراردادی. می توان گفت گسترش چنین قراردادهایی مبتنی بر تمرکززدایی حقوقی مزایای فراوانی دارد، اما بهره مندی از این قالب نیازمند وجود شرایط و ملزوماتی است که فقدان آنها در ایران موجب شده استفاده از قرارداد خودالزام گر رواج چندانی نیابد و صرفا به عنوان مکمل ضمانت اجراهای سنتی حقوق قراردادها مورد توجه قرار گیرد.
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.