تاثیر تمرین هوازی با دو شدت متفاوت بر برخی از عوامل آنژیوژنزی در بافت کلیه موش های صحرایی دیابتی

نویسنده:

رزیتا فتحی* ، فرزاد فعلی ، پژمان معتمدی ، حمید رجبی ، علی اکبر محمودی

پیام:
نوع مقاله:
مقاله پژوهشی/اصیل (دارای رتبه معتبر)
چکیده:
زمینه و هدف
در مبتلایان به دیابت به ویژه آنانی که به فعالیت ورزشی می پردازند، عوامل بازدارنده آنژیوژنز کنترل شده و عوامل پیش برنده آنژیوژنز تقویت می شود. هدف از پژوهش حاضر مقایسه اثرات تمرینات استقامتی با شدت متوسط و بالا بر برخی فاکتورهای محرک آنژیوژنز در بافت کلیه رت های نر دیابتی می باشد.
مواد و روش ها
60 سر موش صحرایی نر به 6 گروه (10 سر در هر گروه): کم تحرک کنترل (SC)، دیابتی کم تحرک (SD)، دیابتی تمرین با شدت متوسط (DMT)، تمرین با شدت متوسط سالم (MT)، دیابتی تمرین با شدت بالا (DHT) و تمرین با شدت بالا سالم ((HT تقسیم شدند. پروتکل تمرینی شامل 8 هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا، 5 جلسه در هفته و 60 دقیقه در هر جلسه بود. 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین، موش ها بیهوش شدند و خون گیری و برداشت بافت کلیه برای سنجش گلوکز، VEGF وVEGFR1 انجام شد.
یافته ها
هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا باعث کاهش معنی دار گلوکز خون موش های دیابتی شد، اما این کاهش در گروه DMT بیشتر بود. همچنین هشت هفته تمرین هوازی با شدت متوسط و بالا در هر دو گروه دیابتی باعث افزایش معنی دار VEGF (به ترتیب 002/0 = P و 0001/0 =P) نسبت به SD شد ولی در خصوص VEGFR1 فقط بین DHT نسبت به گروه SD تفاوت مشاهده شد (007/0 =P).
نتیجه گیری
در مقایسه با تمرینات هوازی با شدت بالا، تمرینات هوازی با شدت متوسط موجب کاهش بیشتر سطوح گلوکز و افزایش VEGF می شوند.
کلیدواژگان:

آنژیوژنز ، VEGF ، VEGFR1 ، تمرین هوازی ، شدت تمرین ، دیابت

زبان:
فارسی
انتشار در:
پژوهشنامه فیزیولوژی ورزشی کاربردی، پیاپی 29 (بهار و تابستان 1398)
صفحات:
57 تا 72
لینک کوتاه:
https://www.magiran.com/p2055210 
مقالات دیگری از این نویسنده (گان)