وضعیت بدنی و آسیب های ورزشی شایع در مردان نخبه کاراته کار

اختصاصی بودن تمرین های ورزشی و تمرینات با الگوی تکراری می تواند بر سیستم اسکلتی-عضلانی تاثیرگذار باشد. هدف مطالعه حاضر، بررسی و مقایسه ناهنجاری های پاسچرال و آسیب های ورزشی کاراته کاران سبک کاتا و کومیته است.

38 کاراته کار نخبه (20نفر کومیته، 18نفر کاتا) آزمودنی های تحقیق را تشکیل دادند. به منظور اندازه گیری کف پای صاف از شاخص استاهلی، برای ارزیابی ناهنجاری های زانو از کولیس، برای اندازه گیری میزان زاویه Q از گونیامتر یونیورسیال، برای اندازه گیری میزان کایفوز و لوردوز از خط کش منعطف و برای اندازه گیری میزان شیوع آسیب دیدگی از فرم جمع آوری اطلاعات استفاده شد. به منظور مقایسه این دو گروه از آزمون تیمستقل، برای مقایسه شیوع آسیب دیدگی از خی2 استفاده شد.

نتایج آزمون تی مستقل نشان داد که بین میزان شاخص استاهلی کف پا (00.0P=) در گروه کومیته و کاتا، تفاوت معنی داری وجود دارد. اما بین کایفوز سینه ای (53.0P=)، لوردوز کمری (06.0P=)، زاویه Q (54.0P=)، فاصله کندیل های داخلی ران (86.0P=) و میزان فاصله قوزک های داخلی مچ پا (78.0P=) تفاوت معنی داری بین دو گروه مشاهده نشد (05.0<P). همچنین بیشترین شیوع آسیب دیدگی مربوط به اندام تحتانی(58.4%) می باشد.

براساس نتایج مطالعه حاضر می توان بیان کرد که ورزش کاراته به دلیل نوع تمرینات ویژه و الگوی حرکات تکراری رایج می تواند بر وضعیت بدنی ورزشکاران تاثیر بگذارد. نتایج نشان داد که تمرینات طولانی مدت کاراته منجر به افزایش میزان شیوع کف پای صاف و زاویه Q ران در گروه کاتا و افزایش لوردوز کمری در گروه کومیته شده است. همچنین نتایج این مطالعه نشان داد که بیشترین میزان آسیب دیدگی در اندام تحتانی این ورزشکاران است.