ضرورت ملاحظه ی حقوق پزشک در گفتمان اخلاق پزشکی

در سال های اخیر، در ادبیات اخلاق پزشکی و در خصوص رابطه ی پزشک و بیمار، به طوری گسترده، به حقوق بیمار پرداخته شده است؛ اما حقوق طرف دیگر این رابطه، کمتر در کانون توجه قرار گرفته و بیشتر، تکالیف او مطرح بوده است. از حقوق پزشک، دو تلقی می توان در نظر گرفت؛ حقوقی که در تقابل با حقوق بیماران قرار می گیرد و حق تعالی و بهبود نفس. در این نوشتار که به صورت مقاله ای نظری ارائه شده، سعی بر این بوده است تا دلایل این کم توجهی و عوارض ناشی از آن، بیان شود. عقیده ی سنتی بر وجود قدرت نامتوازن در رابطه ی پزشک و بیمار، تاکیدنکردن اصول اخلاق پزشکی به خود پزشک، نبود ساختارهای حمایتی، رواج مشتری مداری در پزشکی و رویکرد حرفه مندی افراطی را می توان از دلایل بی توجهی به حقوق پزشکان در ادبیات اخلاق پزشکی دانست. ادامه ی این امر، عوارضی گوناگون در پی دارد؛ عوارضی مانند برهم خوردن توازن در کار و زندگی پزشک، شکل گیری خشونت نمادین در جامعه ی آن ها، فرسودگی شغلی و نادیده انگاشتن اصل سپاس و قدردانی و درنهایت، رعایت نشدن حقوق بیماران. نتیجه اینکه در کنار لحاظ کردن اولویت حقوق بیماران، توجه به حقوق پزشک، به نحوی مقوم رعایت حقوق بیمار است که از اهداف اولیه ی اخلاق پزشکی به شمار می رود و بدین سبب  باید مد نظر قرار گیرد.