کارکرد بیمارستان به مثابه نوانخانه، در دوره ی پیشامدرن

تصور رایج آن است که «مراقبت از سلامت»، مفهومی قدیمی است که بشر، همواره، با آن درگیر بوده و بیمارستان، به عنوان یکی از مهم ترین نهادهای مرتبط با این موضوع، در طول تمدن بشری، به کار درمان انسان ها می پرداخته است؛ اما مطالعات تاریخی نشان می دهند که در دوره ی پیشامدرن، بیمارستان محلی برای درمان بیماران نبوده؛ بلکه کارکردی همچون نوانخانه برای فقرا و بیماران داشته است. در این مقاله می کوشیم تا دلایل این موضوع را از دو وجه بررسی کنیم؛ ابتدا، به بررسی وضعیت اجتماعی و اقتصادی می پردازیم که سبب چنین کارکردی برای بیمارستان در قرون وسطای میانه شد؛ سپس نشان می دهیم که از وجه پزشکی نیز، شیوه ی درمان بیماران در آن زمان، مبتنی بر پزشکی اخلاطی و رده بندی بود که نه تنها بیمارستان را محلی برای درمان نمی دانست، بلکه حتی آن را مانع درمان بیماری تلقی می کرد؛ ازاین رو، بیمارستان، به عنوان نوانخانه ای برای سالمندان، ازکارافتادگان و معلولان جنگی بود.