"خالی نبودن زمین از حجت " در نهج البلاغه

"خالی نماندن زمین از حجت خداوند" از جمله اساسی ترین مباحث شیعه در حوزه اعتقاد امامت است. آیاتی از قرآن کریم و احادیثی از معصومان علیهم السلام و نیز آثار مهمی از بزرگان شیعه ، در اثبات این عقیده مطرح شده است.از این قاعده ی مهم با عنوان "اتصال الوصیه" یاد می شود. آیه هایی که در آنها سخن از قرار دادن خلیفه خداوند بر روی زمین شده، یا از وجود گواهان و انذاردهندگان الهی در میان تمام امتها سخن به میان آمده است، به همین موضوع اشاره دارد. همچنین روایات فراوانی از اهل بیت علیهم السلام که از مرز تواتر معنوی می گذرد پشتوانه ی آن است. نکته قابل توجه اینکه درعبارات نهج البلاغه نیز در کنار سایر منابع روایی، شواهد روشنی در اثبات این عقیده مهم به چشم می خورد.با توجه به اعتبار و مقبولیت نهج البلاغه در میان بسیاری از فرق اسلامی،تبیین این موضوع در نهج البلاغه اهمیتی دو چندان می یابد. با بررسی عبارات نهج البلاغه،معلوم می شود که در عباراتی از خطبه اول، و خطبه های 87 و 88 و97 و 237 ونیز حکمت 147 به این موضوع اشاره شده است.