ذائقه در خوانش و آفرینش داستان با رویکرد تجربه گرایانه

«هنر» و از آن جمله «ادبیات»، خاصه «داستان»، که جزء آثار مخیل اند، مبرا از قضاوت «ذوق و سلیقه » نیستند. ظاهرا رویارویی تجربی و مواجه هی ذوقی با آثار هنری و داستان ناگزیر مینماید! ذائقه ی داستان خوانی و داستان نویسی متناسب با تجربه، فرهیختگی و همچنین قریحه ی هر فرد یا هنرمندی است و کوشش برای دستیازی به «ذوق سلیم» به ویژه در داستان، مهمترین تجربه در خوانش و آفرینش داستان است. اساسا غایت هنر داستان، همین است. بر این مبنا در این جستار سعی برآن شده که براساس نظریه های تجربه گرایانه ی «دیوید هیوم»، و با اتکاء و تاکید بر نظرات و تجربیات نویسندگان مشهور ایرانی و غیرایرانی، این روند و رویاروی ذوقی توضیح داده شود. اصول فلسفی که «هیوم» برای درک و حتی نقد هنر– از آن جمله هنر داستان- وضع کرده است، بسیار ساده و سهل اند اما در عمل خاصه برای داستاننویس مشکل، طاقت فرسا و گاه ناممکن می نمایند. در توضیح این آرا، ادله و تجربیات متفکران و نویسندگانی چون «رابرت اسکولز»، «ویلیام فاکنر»، «گراهام گرین»، «هوشنگ گلشیری» و «نجف دریابندری» «ماریو بارگاس یوسا» و... در این مجال و مقال آورده میشود.