اثربخشی گروه درمانی شناختی مبتنی بر حضور ذهن (MBCT) بر کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی زنان دارای شوهر معتاد

اعتیاد به عنوان یک بیماری ازجمله آسیب هایی است که بر کیفیت زندگی خانواده ها و زوجین تاثیر می گذارد و ممکن است باعث افسردگی در بین دیگر اعضای خانواده شود. تحقیق حاضر جهت بررسی اثربخشی درمان مبتنی بر حضور ذهن بر کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی زنان دارای شوهر معتاد انجام شد.

مواد و روش ها:

 طرح پژوهشی نیمه آزمایشی، از نوع پیش آزمون- پس آزمون با گروه کنترل بود. جامعه آماری شامل تمامی زنان دارای شوهر معتاد مراجعه کننده به مرکز جامع سلامت شهرستان فسا در سال 1393 بود. برای تعیین حجم نمونه 30 نفر از زوجین مراجعه کننده با استفاده از روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در گروه آزمایش و گروه کنترل جایگزین شدند (هر گروه 15 نفر). اعضای گروه آزمایش 8 جلسه گروه درمانی شناختی مبتنی بر حضور ذهن را دریافت کردند و به اعضای گروه کنترل هیچ مداخله ای ارائه نشد. ابزار پژوهش پرسشنامه های افسردگی بک و کیفیت زندگی (QOL) بود. داده ها با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 18 و به شیوه تحلیل کوواریانس چندمتغیری تحلیل شدند.

نتایج نشان داد که گروه درمانی شناختی مبتنی بر حضور ذهن بر افسردگی و کیفیت زندگی زنان دارای شوهر معتاد موثر بود (001/0≥P) و این درمان باعث کاهش افسردگی و افزایش کیفیت زندگی زنان در پس آزمون گروه آزمایش شد.

نتیجه گیری:

 یافته های پژوهش موید این مهم است که گروه درمانی شناختی مبتنی بر حضور ذهن باعث کاهش افسردگی زنان و به دنبال آن افزایش کیفیت زندگی دارای همسر معتاد می گردد.