تاثیر عملیات پرورشی بر جست زنی تاغ به منظور تعیین بهترین زمان و ارتفاع هرس (مطالعه موردی: تاغزارهای دست کاشت اشتهارد)

گونه تاغ از گیاهان مقاوم در رویشگاه های مناطق بیابانی است که از زمان کنترل ماسه های روان بهعنوان یکی از راهحلهای مبارزه با فرسایش و تثبیت شن با روش بیولوژیک همواره مد نظر محققان و دستاندرکاران بوده است. در این تحقیق که در جنگل های دست کاشت اشتهارد صورت گرفت، اثر زمان و ارتفاع هرس بر پایه هایی از تاغ که آثار پژمردگی و خشکیدگی در آن ها قابل مشاهده بود، مورد بررسی قرار گرفت. این پژوهش در قالب آزمایش فاکتوریل بر مبنای طرح کاملا تصادفی با چهار تیمار اصلی زمان هرس (مرداد، آبان، دی، اسفند) و چهار تیمار فرعی ارتفاع هرس (هرس کف بر، 25 سانتی متر، 50 و 75 سانتی متر) اجرا شد. قبل از اعمال هرس، جهت همگن و هم اندازه بودن پایه ها، متغیرهای ارتفاع، قطر تاج و قطر یقه در مورد هر پایه اندازه گیری شد. اواخر تیر ماه همان سال وضعیت پایه ها از لحاظ جست زنی یا عدم جست بررسی گردید و ویژگی های کمی جست، همچون تعداد، ارتفاع و قطر جست ها در هر پایه اندازه گیری شد. نتایج حاکی از آن بود که هرس باعث تحریک جست زنی شده است، چرا که 5/97 درصد از پایه ها دارای جست بودند. هرس در دی ماه از ارتفاع 75 سانتی متر با تعداد 100 جست بیشترین تعداد جست را دارا می باشد. کمترین تعداد مربوط به هرس کف بر در آبان ماه با تعداد 5 جست می‎باشد. از لحاظ ارتفاع جست، هرس در دی ماه از ارتفاع 50 و 75 سانتی متر بزرگترین جست ها را دارا بود. حداقل ارتفاع جست نیز مربوط به هرس کف بر در زمان های مختلف می باشد. از لحاظ قطر جست تفاوت معنی داری بین تیمارها وجود ندارد، اما در کل هرس در دی ماه قطورترین جست ها را به خود اختصاص داده است. بنابراین می توان گفت هرس در دی ماه از ارتفاع 75 سانتی متر به عنوان بهترین زمان و ارتفاع هرس می‎باشد.