جمهوری اسلامی ایران و برندینگ دینی؛ انقلابیگری ضد سیستمی در نظام بین الملل

امروزه برند شدن یک کشور و تصویر سازی مثبت و منفی از آن مبتنی است بر مولفه های مختلف قدرت نرم افزاری و سخت افزاری آن کشور. ملت های مختلف در دنیای امروز برندینگ و تصویر خود را بر مبنای مولفه های متفاوت مانند اقتصاد، فرهنگ، سیاست، حکومتداری، توریست و... ارایه می دهند. حال سوال این است که اصولا آیا دین می تواند برندینگ یک ملت برای نمایش و ارایه خودش در دنیا باشد؟ آیا برندینگ دین می تواند عنصری مثبت و تعیین کننده برای مطرح شدن یک کشور و افزایش قدرت نرم آن و متعاقبا گسترش تصویر سازی مثبت از آن کشور باشد؟ به نظر می رسد جمهوری اسلامی ایران با برندینگ دین توانسته است حوزه های نفوذ و قدرت خود را گسترش دهد هر چند این قدرت در مواقعی ضد سیستمی و در تضاد با ساختار نظام بین المللی متاثر از منافع کشورهای قدرتمند غربی بوده است. استانداردهای و هنجارهای دوگانه سیستم بین المللی، برندینگ دینی یک ملت و منافع موجه آن را به رسمیت نشناخته است به این دلیل که اصولا دین و استفاده از آن به عنوان مبنای نفوذ و افزایش قدرت بر مبنای تضاد با هنجارها و منافع قدرت های بزرگ غربی و متحدانشان است. مقاله حاضر به این امر تاکید می کند که جمهوری اسلامی ایران توانسته است با برندی دینی به تصویر سازی و ارایه خود در دنیا روی بیاورد، هر چند این تصویر سازی در مواقعی مبتنی بوده است بر ضدیت با  سیستم بین الملل.