طراحی الگوریتم سنجش پیشرفت پروژ ه ها با هدف کاهش مخاطرات زیست محیطی و اجتماعی ناشی از تاخیرات

صنعت ساختمان از ارکان اصلی توسعه پایدار و اقتصاد مولد هر کشور است و به شکل مستقیم و غیرمستقیم، افراد، سازمان ها و نهادهای بسیاری را درگیر خود می کند. تسهیلات و زیرساخت های اجتماعی، معیاری اساسی در شکل گیری اجتماعات پایدارند. صنعت ساخت وساز [construction Industry] بخشی اساسی و حیاتی از نظام اقتصادی است که تاثیر زیادی بر محیط زیست دارد. فرایندهای احداث، بهره برداری و تخریب ساختمان ها، از مهم ترین عوامل تاثیر نقش انسان بر محیط زیست به صورت مستقیم (از طریق مصرف مصالح و انرژی و آلودگی و هدر رفت ناشی از آن) و غیرمستقیم (از طریق فشار بر زیرساخت های ناکارامد و اشتغال) است. مخاطراتی همچون افزایش و هدررفت مصرف منابع طبیعی در خلال پروژه های تاخیریافته، مرافعات حقوقی، کاهش انگیزش و بازدهی عوامل انسانی درگیر در پروژه، کاهش انگیزش سرمایه گذاری و مخاطرات اقتصادی ناشی از آن و مشکلات اقتصادی-اجتماعی منتج از آن، از عواملی اند که محققان را به طراحی الگوهای موثرتر پایش پروژه ها وادار می کنند. در طی فرایند کنترل پروژه، حتی با بهره گیری از بهترین و متداول ترین نرم افزارهای موجود در این عرصه، به واسطه انگاره هایی ساده و پیش پاافتاده که تنها مبتنی بر قضاوت های فردی کاربرند، پیشرفت پروژه سنجیده می شود؛ قضاوت هایی که ممکن است آلوده به ذهنیات فردی، شرایط روحی و روانی، داوری نادرست و... باشد. شالوده فرایند سنجش در متدولوژی پیشنهادی پژوهش حاضر، قضیه ای در علم فیزیک با عنوان «اصل انتقال حرارت» است. به عقیده نگارنده، پیشرفت زمانی هر فعالیت در پروژه، به مانند انتقال یکنواخت انرژی حرارتی در یک جسم رسانای جامد و پیشرفت مالی آن به مثابه انتقال انرژی حرارتی به گونه غیریکنواخت در یک نیمه رساناست. با این فرض، محک ها و معیارهای سنجش پیشرفت، بر پایه این اصل طراحی شده است.