مطالعه تاثیر پیوگلیتازون بر عملکرد بافت بیضه متعاقب القاء شوک حرارتی اسکروتال در موش صحرایی

شوک حرارتی در بیضه حتی برای یک بار و به مدت کوتاه، می تواند باعث تخریب بافت بیضه و اختلال در روند اسپرماتوژنز شود. پیوگلیتازون داروی ضد التهاب و آنتی اکسیدان بوده که به طور گسترده در بیماران دیابتی استفاده می شود. هدف اصلی این مطالعه، ارزیابی تاثیر پیوگلیتازون بر بافت بیضه متعاقب شوک حرارتی اسکروتال می باشد. بدین منظور، تعداد 54 سر موش صحرایی نر ویستار به صورت تصادفیبه 9 گروه 6تایی تقسیم شدند. در 3 گروه اول، به عنوان شاهد ، اسکروتوم حیوانات در آب 23 درجه سلسیوس قرار داده شد. در 3 گروه دیگر (تیمار های 1) اسکروتوم به مدت 15 دقیقه در آب 43 درجه سلسیوس قرار داده شد، سپس حیوانات به مدت  15، 30 و 60 روز سرم فیزیولوژی دریافت کردند. در 3 گروه بعدی (تیمارهای 2) نیز پس از القاء شوک حرارتی اسکروتال، پیوگلیتازون به میزان mg/kg20  به مدت 15، 30 و 60 روز تزریق گردید. پس از اتمام دوره آزمایش ، نمونه های بافت بیضه جهت مطالعات پاتولوژی و هیستومورفومتری اخذ گردید. نتایج با استفاده از آزمون تحلیل واریانس یک طرفه (ANOVA) و آزمون توکی (Tukey)  مورد تحلیل آماری قرار گرفت و 05/0>p  معنی دار در نظر گرفته شد. در تیمارهای 1، قطر لوله های منی ساز و ضخامت اپی تلیوم آن در مقایسه با شاهد کاهش معنی دار ولی ضخامت بافت بینابینی و کپسول بیضه افزایش معنی داری داشت (05/0>p). در تیمارهای 2، قطر لوله های منی ساز در روزهای  15، 30 و 60 و ضخامت اپی تلیوم ، در روزهای 30 و 60 افزایش معنی دار داشته و ضخامت بافت بینابینی در روزهای  15، 30 و 60 در مقایسه با تیمارهای 1، کاهش معنی داری داشت (05/0>p). ضخامت کپسول بیضه فقط در روز 60 کاهش معنی داری داشت (001/0>p). نتایج این مطالعه نشان داد که پیوگلیتازون از اثرات مخرب شوک حرارتی بر بافت بیضه کاسته و باعث بهبود شاخص های هیستومورفومتری بیضه می گردد.