دنیاگریزی یسوعی و زیبایی شناسی فلوطینی در تصویرسازی های کتاب «وردیکوس کریستیانوس»
«دنیاگریزی» اولین اصل از اصول سه گانه فرقه یسوعیان است. این اصل در محتوای متنی-تصویری یکی از رسالات مرجع ایشان «وردیکوس کریستیانوس» با تمسخر جهان مادی نمود یافته است. دنیاستیزی یسوعی را -نه تنها در «آموزه های مسیحی» بلکه- در «فلسفه نوافلاطونی» نیز می توان جستجو کرد. در فلسفه فلوطین، جهان مادی کمترین شان را نسبت به مراتب هستی دارد و اما موجودات مادی جذبه ای ذاتی به سوی مبدا معقول دارند و این جذبه جز با تصفیه نفس و ترک تعلقات دنیوی امکان نمی یابد. تصویر استعاری جهان مادی در رساله «مسیحی حقیقی»، زنی دیوانه و اغواگر است که اگرچه همچون نگرش نوافلاطونی فعل عالم معقول را دنبال می کند، ولی با نقصان در عمل منجر به وارونه گویی می شود: اغوای زن-ناسوت امتداد به ضعف رسیده جاذبه احد و تقلید فعل عالم معقول است. نگرش سلبی یسوعیان به جهان مادی، نه تنها پیروان این فرقه را در جرگه شمایل شکنان قرار نداد، بلکه با تکیه بر نظریات فلوطینی، ایشان را مشتاق تولید تصاویر رنسانسی و هم آمیزی آن با رویکرد ایدیولوژیک فرقه خود کرد. این مقاله ضمن ارایه توضیح پیرامون ویژگی های متنی-تصویری رساله وردیکوس کریستیانوس، به بررسی خاستگاه دنیاگریزی یسوعی پرداخته و این اصل را در تفسیر یکی از تصاویر رساله-ذیل اندیشه نوافلاطونی- بررسی می کند و در پایان، با تحلیل نظریات زیبایی شناختی فلوطین، به تناقض صوری میان «دنیاگریزی» و «شمایل دوستی» یسوعیان می پردازد.
پرداخت حق اشتراک به معنای پذیرش "شرایط خدمات" پایگاه مگیران از سوی شماست.
اگر عضو مگیران هستید:
اگر مقاله ای از شما در مگیران نمایه شده، برای استفاده از اعتبار اهدایی سامانه نویسندگان با ایمیل منتشرشده ثبت نام کنید. ثبت نام
- حق عضویت دریافتی صرف حمایت از نشریات عضو و نگهداری، تکمیل و توسعه مگیران میشود.
- پرداخت حق اشتراک و دانلود مقالات اجازه بازنشر آن در سایر رسانههای چاپی و دیجیتال را به کاربر نمیدهد.