بررسی اثر هم افزایی پریلوکائین و لیدوکائین در بی حسی موضعی در دندان های دارای پالپیت برگشت ناپذیر: یک کارآزمایی بالینی تصادفی

راه های متنوعی برای ایجاد بی حسی در شرایطی که تزریق بلاک عصب الویولار تحتانی اولیه با شکست روبرو می شود مورد بررسی قرار گرفته اند. این مطالعه با هدف مقایسه اثر تزریق بی حسی مکمل پریلوکایین با تزریق بی حسی مکمل لیدوکایین در دندان های با پالپیت برگشت ناپذیر انجام شده است.

این مطالعه از نوع تحلیلی بود و به روش کارآزمایی بالینی با طراحی موازی بر روی 58 بیمار که یک دندان مولر مندیبل آنها دارای پالپیت برگشت ناپذیر بود، انجام شد. تزریق بی حسی اول به صورت بلاک آلویولار تحتانی با محلول بی حسی لیدوکایین 2% انجام شد. بیمارانی که بی حسی پالپی در آن ها دچار شکست شد، به طور تصادفی به دو گروه مورد و کنترل تقسیم شدند. در گروه مورد تزریق مکمل بلاک آلویولار تحتانی با پریلوکایین 3% و در گروه کنترل با لیدوکایین 2% انجام شد. عمق بی حسی بعد از تزریق دوم، به سه روش ارزیابی عددی پاسخ بیمار به پالپ تستر الکتریکی (EPT)، شدت پاسخ بیمار به تست سرما و میزان درد حین شروع تراش حفره دسترسی بر روی نمودار  VAS (Visual Analog Scale) ارزیابی شد و آنالیز آماری با استفاده از آزمون های  T-testو Mann-Whitney صورت گرفت.

 بین دو گروه مورد مطالعه از نظر میزان عمق بی حسی تفاوت آماری معنی داری مشاهده نشد (05/0<p).

نتایج حاصل از مطالعه حاضر نشان داد که تفاوتی در عمق بی حسی بلاک آلویولار تحتانی مکمل، در دندان های مولر مندیبل دارای پالپیت برگشت ناپذیر بعد از شکست اولین تزریق بلاک آلویولار تحتانی با محلول های بی حسی لیدوکایین 2% و پریلوکایین 3% وجود ندارد.